SZCZYRK - NOWE SANKTUARIUM ŚW. JAKUBA W POLSCE

polecamy link do zmontowanego przez nas pokazu zdjęć

https://www.youtube.com/watch?v=mqvXX9ufMhM

W niedzielę wielkanocną 24 kwietnia 2011r oficjalnie przybyło w Polsce nowe sanktuarium św. Jakuba, tytuł ten oficjalnie otrzymał kościół pod wezwaniem Apostoła w Szczyrku. Wcześniej godność te otrzymały świątynie w Jakubowie oraz w Lęborku.
Beskidzkie sanktuarium znajduje się w drewnianym kościele wybudowanym w roku 1800.
Drewniany kościół parafialny pod wezwaniem Św. Jakuba zbudowany został w latach 1797 - 1800 i stanowi najcenniejszy zabytek na terenie Szczyrku. Wnętrze świątyni urządzone zostało w stylu późnobarokowym, a wyposażenie stanowią głównie zabytki pochodzące z Klasztoru Norbertynów w Nowym Sączu. W kościele znajdują się trzy ołtarze, liczne obrazy, a także chrzcielnica kamienna i trzy kamienne kropielnice z początku XIX wieku. Na wieży kościoła zawieszony jest dzwon pochodzący z 1691 roku.

W ołtarzu głównym znajdują się trzy figury: pośrodku św. Jakuba Apostoła, z boku po lewej stronie św. Piotra, zaś po stronie prawej św. Stanisława Kostki. Poza prezbiterium istnieją jeszcze dwa ołtarze boczne.
Po stronie lewej ołtarz Serca Jezusowego z figurą wykonaną z gipsu, po prawej stronie ołtarz z obrazem św. Jana Nepomucena - drugiego patrona parafii - pochodzący z pierwszej połowy XVII wieku. Po otrzymaniu w roku 1814 zezwolenia na odprawianie nabożeństwa drogi Krzyżowej umieszczono w kościele 14 barokowych obrazów malowanych na płótnie, przedstawiających mękę Jezusa.
Na chórze organy. Po lewej stronie prezbiterium widnieje późnobarokowa ambona, u jej dołu postacie czterech Ewangelistów a z tyłu za nimi ich symbole. Nad amboną baldachim, a pod nim płaskorzeźba przedstawiająca św. Ambrożego z płonącym sercem w ręku. Obok ołtarza głównego po stronie lewej zachowała się kamienna chrzcielnica z 1800 r. Z tego samego okresu pochodzą trzy kamienne kropielnice. Na wieży znajduje się dzwon z 1691 r. a po zewnętrznej, wschodniej stronie kościoła krzyż rokokowy z 1797 r. Do roku 1848 zmarłych grzebano przy świątyni.