KOŚCIÓŁ PARAFIALNY ŚW. TERESY OD DZ. JEZUS - WNĘTRZE

WARSZAWA – WŁOCHY (NOWE)

od zdjęcia pod tym linkiem można zobaczyć bryłę kościół

https://www.garnek.pl/rycho2/27770535/kosciol-parafialny-sw-teresy-od

Św. Teresa urodziła się w nocy z 2 na 3 stycznia 1873 r. w Alencon w północnej Francji. Na chrzcie św., który odbył się następnego dnia, otrzymała imiona: MARIA FRANCISZKA TERESA. Pochodziła z wielodzietnej rodziny. Gdy miała 4 lata, straciła matkę i cały ciężar wychowania spadł na ojca. Teresa wychowywała się w rodzinie, w której Bóg był na pierwszym miejscu. Z rodzinnego domu wyniosła żywą wiarę, ducha modlitwy, pragnienie świętości oraz ogromną miłość do drugiego człowieka. Sama kiedyś powiedziała: „Bóg pozwolił mi się urodzić w środowisku świętym. Bóg dał mi ojca i matkę bardziej godnych nieba niż ziemi\\\\\\\".
W pamiętniku swoim zapisała, że w czasie pasterki w noc Bożego Narodzenia przeżyła „całkowite nawrócenie”. Jak je należy rozumieć? Jej serce ogarnął żar pozyskania dla Jezusa wszystkich grzeszników. Postanawia całkowicie zapomnieć o sobie, a oddać swoje życie Chrystusowi dla zbawienia dusz. Często powtarza za św. Pawłem: „Żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus”.
Teresa w wieku 14 lat pragnie zostać zakonnicą
Mając 15 lat wstępuje do klasztoru w Lisieux. W styczniu 1889 r. przywdziewa habit zakonny i obiera imię: TERESA OD DZIECIĄTKA JEZUS. Postanawia: „Przybyłam tu, aby wraz z Jezusem zbawiać dusze, a nade wszystko, by modlić się za kapłanów”. W tak młodym wieku zadziwia jej wielka dojrzałość duchowa, wie, czego chce, ma gotowy program, obiera świadomie najsurowszy obok klarysek zakon żeński w Kościele. W roku 1890 składa śluby i uroczystą profesję. Bardzo ciężko choruje na gruźlicę
Oto kilka zdań św. Teresy wypowiedzianych w czasie długiej choroby: „Jak łatwo i pięknie jest pisać o cierpieniu, ale pisanie to nic! Trzeba cierpienia zaznać, aby je zrozumieć. Kto ze zdrowych może wiedzieć, co to jest tzw. niewydolność krążenia, z powodu której umierają gruźlicy. Brak powietrza, czyli tlenu, duszenie – to potworna męka”. Na dzień przed śmiercią zawołała: „Kiedyż się wreszcie zaduszę! Już nie mogę! Cóż to za łaska mieć wiarę. Gdybym nie miała wiary, bez wahania zadałabym sobie śmierć. Nigdy nie przypuszczałam, że można tyle cierpieć. Nie mogę sobie tego wytłumaczyć, jak tylko moim gorącym pragnieniem zbawienia dusz oraz tym, że chcę pomagać kapłanom”. Pomimo tylu cierpień, była często uśmiechnięta, bo uśmiech jest wyrazem duszy człowieka.
Wyprzedzając o wiele lat Sobór Watykański II, Teresa rozumiała głęboki sens misji Kościoła, wypływającej z Bożej miłości. I była jej zwiastunem.
Była apostołką modlitwy i ofiary, a sprawa misji była ciągle obecna w jej życiu. Głoszenie Ewangelii, problemy misjonarzy – oto jej codzienna troska. Przewidując, że jej ofiarowanie się za Kościół misyjny tu na ziemi jest już policzone dniami, ponieważ nie może trwać dłużej niż jej życie, chciałaby, będąc już w niebie, być nadal misjonarką, dlatego powiedziała: „Chcę spędzać czas w niebie na czynieniu dobra na ziemi”. To prorocze zdanie zostało wypisane na jej grobie w Lisieux. Teresa umiera, idąc po nagrodę do nieba, 30 września 1897 r. w wieku 24 lat. I tam – blisko swojego Mistrza – oręduje za tymi, dla których ważne są misje. Przed swoją śmiercią przyrzekła, że będzie z nieba „spuszczać deszcz róż”. Stąd ikonografia przedstawia ją z naręczami róż, które oznaczają łaski, jakie za jej wstawiennictwem otrzymują ludzie. Te właśnie niezwykłe łaski oraz ogromna popularność wśród ludzi doprowadziły do rychłego ogłoszenia jej świętą. W 1923 r. papież Pius XI ogłosił Teresę błogosławioną, a dwa lata później (1925 r.) uroczyście włącza w poczet świętych. Następnie dekretem z 14 grudnia 1927 r. ogłasza św. Teresę od Dzieciątka Jezus główną Patronką Misji, misjonarzy i misjonarek świata. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, która nigdy nie była na misjach, staje się ich główną patronką.

dodane na fotoforum:

• Foto rycho2
• Kościoły
• obrazy
• Piękne