(0)
Bitwa pod Monte Cassino (zwana także Bitwą o Rzym) – seria bitew pomiędzy wojskami alianckimi a Wehrmachtem, które miały miejsce w 1944 w rejonie klasztoru Monte Cassino. Bitwa ta uznawana jest za jedną z najbardziej zaciętych walk (obok walk pod Stalingradem, na Łuku Kurskim i lądowania w Normandii) w czasie II wojny światowej.
Po wylądowaniu aliantów na Sycylii (1943) sytuacja Włoch stała się beznadziejna. III Rzesza zmuszona była wesprzeć niepewnego sojusznika na nowym froncie, a po kapitulacji marszałka Badoglio – rozpoczęła okupację kraju. Mimo to alianci zdołali wylądować pod Salerno, zająć Neapol i od tego momentu posuwali się wolno na północ. Po zachodniej stronie Apeninów poruszały się oddziały amerykańskiej 5 Armii generała Marka Clarka, zaś po wschodniej stronie pasma, wzdłuż wybrzeża Adriatyku, 8 Armia Brytyjska generała Bernarda Montgomery'ego. Naczelne dowództwo nad siłami alianckimi we Włoszech sprawował marszałek sir Harold Alexander
Niemcy natychmiast przystąpili do przeciwdziałania. Marszałek Albert Kesselring, zdając sobie sprawę ze strategicznego znaczenia dolin rzek Rapido i Liri oraz wzgórza Monte Cassino, kazał dowódcy saperów, generałowi Hansowi Bessellowi zbudować głeboki pas umocnień, zwany linią Gustawa.
Podejmowane kilkakrotnie próby zdobycia umocnień przez wojska Sprzymierzonych (od stycznia 1944 roku.) spełzły na niczym, żadnego efektu nie przyniosły też ciężkie bombardowania lotnicze. Droga na Rzym była zamknięta.
Również próba ominięcia Monte Cassino poprzez desant pod Anzio nie przyniosła spodziewanych rezultatów – aliantom udało się zdobyć przyczółek, ale nie osiągnęli wyznaczonych celów i okrążenie wojsk niemieckich nie powiodło się. W tej sytuacji dowództwo alianckie postanowiło wznowić ataki na Linię Gustawa od strony Cassino
