W parku pod kasztanem.

Psina

W parku
Na ławce,
Pod kasztanem,
Siedziała psina ze swym panem.

Pan zaczytany był w gazecie,
Zapominał pan o całym świecie,
O parku,
O jesieni wdzięku...
Ale smycz mocno trzymał w ręku.

Psina zerkała w prawo,
W lewo
I pogrążała sie w męczarniach.
Co krok to rośnie jakieś drzewo...
Co parę metrów jest latarnia...
Jak więc nie cierpieć w takiej chwili?
(Ja bym oszalał, moi mili).

Kapały psinie z oczu łezki,
A tu w dodatku inne pieski,
Na przełaj,
Na skos,
Poprzez trawę
Do psiny zbiegły się pod ławkę,

Kręcą się,
Robią dużo wrzawy
I nawołują do zabawy.

A psina nic.
Do rączki pana
Jest, że tak powiem, przywiązana.

Spostrzegły pieski smycz, co wiąże,
Więc namawiały:
- Zerwij ją że!
Niech cię to świństwo już nie trzyma!...

- Za nic! - warknęła na to psina. -
Ja wiem: zazdrosne, lecz głupieście.
To najładniejsza smycz jest w mieście...

<Ludwik Jerzy Kern>