Lek­ko unoszę się nad ziemią.
Wi­ruję na tle błękit­ne­go kre­su.
Białe włosy we­soło tańczą wokół mnie.
Łagod­nie tnę po­wiet­rze,
lecąc ku śnieżno­białym chmu­rom.
Czuję swo­bodę.
Wol­ność.
Nieza­leżność.
Szy­buję, noszo­na na niewidzial­nych skrzydłach.
Frunę, niczym więziony ptak,
który pier­wszy raz zaz­nał smak wol­ności.
Lecz dzieje się coś ta­jem­nicze­go.
Od­czu­wam dziwną lek­kość,
jak­bym od środ­ka była całko­wicie pus­ta.
Pat­rzę w dół
śmiejąc się z ludzi,
przy­pomi­nających zap­ra­cowa­ne mrówki...


Zgaś ☼