Jesienne zwiastuny.

Takie o.! znalazłam na komputerze ;D
pf.! ;*

________

A potem chciał się napić herbaty. Ot tak. Po prostu. Herbaty.
I wiesz co? No wiesz. Tak inaczej patrzyłam na niego. Ma takie oczy… no wiesz. No takie ogromnie okrągłe i błękitne. Zmęczone ..
I ma przepiękne dłonie. Takie długie palce i delikatne kości.
No i w ogóle. No wiesz…I siedział tam … jak mały chłopiec.
Nieśmiały, zawstydzony, milczący, trochę niespokojny.
I podeszłam do niego z tą szklanką w dłoniach.
Stałam przed nim, herbata mnie parzyła,
jego głowa była dokładnie na wprost mojego brzucha.
I wtedy on objął mnie w talii i przytulił twarz do mojego brzucha.
A ja, usprawiedliwiona swoją bezsilnością, chciałam, aby ta herbata nigdy nie wystygła i mnie tak parzyła. I jego dotyk też mnie parzył.
Ale tak inaczej. On się chyba zapomniał. I ja też. Ale co miałam zrobić? Wylać na niego ten wrzątek? A potem, gdy on pił herbatę,
siedziałam u jego stóp na podłodze i słuchałam jakiejś niezwykłej opowieści o przyszłości.O mojej przyszłości. O mojej.
Ja przestałam wierzyć w przyszłość, ale słuchałam tego z zapartym tchem. Wszystko, co opowiadał, było jak piękna wróżba..

____
i nawet gdybyś rozdrobnił się na milion kawałków i tak okaże się, że żaden z nich nie jest poświęcony mi. nigdy nie był.