paleta malarska- Dolina Śmierci

tak nazywa się ten punkt widokowy, ze względu na różnorodność kolorów, rzecz jasna.
Dla cierpliwych opowieści o 49-ners ciąg dalszy.
Nasza grupa dotarła do Salt Lake City końcem września i stało się oczywistym, że jest za późno żeby wyruszyć do Kalifornii przez Sierra Nevada. Po zastanowieniu starszyzna grupy postanawia podążyć według drogi zwanej Starym Indiańskim Szlakiem. Szkopuł w tym, że nikt w mieście nie wiedział dokładnie którędy ów szlak wiedzie- wszyscy natomiast byli przekonani, że jest długi i trudny, zwłaszcza o tej porze roku. Zjawia się tedy nasz wspomniany już czarny charakter z mapą, która, jak twierdzi, przecina pustynię oszczędzając 500 mil drogi!
Nasi zdesperowani pionierzy prędko dają się nabić w butelkę. Wyruszają więc nieomal wszyscy ( niewielka grupka postanawia trzymać się jednak Starego Indiańskiego Szlaku).
Wkrótce okazuje się jednak, że droga jest okropnie mozolna, wiedzie przez ostre stoki, zdradliwe przepaście- i nic, ale to nic na mapie się nie zgadza. Jeden po drugim zawracają dołączając do tych podróżujących po znanym szlaku indiańskim. Jest jednak dwudziestu uparciuchów ( plus ich rodziny i dobytek), którzy postanawiają brnąć dalej.
Mijają dni , tygodnie bez kropli wody, w nieznanym świecie, gdzie znikąd nie można oczekiwać pomocy, czy choćby przychylności natury. Wycieńczeni pionierzy kłócą się w końcu czy mają odbić na północ, czy dalej uparcie wlec się na zachód. Mała już grupka dzieli się na dwie grupy, a w każdej \"twardziele\" przekonani są, że dotrą do Kalifornii cało. Łączy ich jeden jedyny fakt- ocalił ich śnieg, który spadł obficie w Dolinie Śmierci w grudniu 1849 roku. Minęly ponad dwa miesiące od chwili, kiedy odłączyli się od reszty karawany. Ich woły ( woły, nie konie!) są zmęczone, wozy w strasznym stanie, a co każdy z nich w teoretycznie możliwych chwilach tere a tete z żonami przechodzi- nie trudno się domyślić ( Mówiłam ci, Johnny, zapytaj o drogę, ty ośle uparty!!!)

Nasz ulubiony ciąg dalszy nastąpi!