Pomost pod śniegową kołderką, w poświacie brzasku, o porank...

...to już wspomnienie...

minionej nocy coś potężniejsze
od drewnianych konstrukcji,
od namiętnej miłości bywalców,
od słodkiej urody poranków i zmierzchów
rozwaliło skrzydła pomostu,
obróciło w drzazgi poszycie
i pogrążyło we wzrastajacej otchłani,
w morskiej kipieli miejsce westchnień
i goracych pocałunków,
a wyglądało to tak, jakby zrezygnowany pomost
w akcie rozpaczy sam zaczął zstępować
coraz to głębiej w morską kipiel
by się wreszcie utopić...

dodane na fotoforum:

• Tryptyk