Samy

٠٠٠ O RASIE ٠٠٠

Cocker Spaniele angielskie to pieski z natury miłe i przyjacielskie, co sprawia, że są wspaniałymi psami do towarzystwa. Ich efektowny wygląd i niezwykłe posłuszeństwo zapewniają spektakularne wręcz sukcesy wystawowe. Uczuciowy, przyjacielski i łatwy w układaniu cocker spaniel stanie się niekłopotliwym członkiem rodziny tylko wtedy, gdy poświęcimy mu odpowiednio dużo czasu dbając o właściwy rozwój psychiczny i fizyczny, oraz wychowanie psa. Rasa ta popularność i niebywałe wzięcie wśród miłośników psów zawdzięcza przede wszystkim szczególnym cechom swego charakteru i doskonałym walorom fizycznym. Cocker spaniel jest bowiem psem wesołym, ruchliwym i wykazuje duży temperament, zwłaszcza w polu.
Daje się łatwo układać. Cocker spaniele wykazują ogromną pasję do buszowania, szperania w gęstych krzewach, szuwarach i zaroślach. Cechuje je zamiłowanie do pływania., nurkowania i aportowania z wody i na ladzie. Są przywiązane do właściciela i bardzo czujne, mają łagodny charakter, oraz są ciche w warunkach domowych, ale w razie potrzeby bardzo czujne.
Te wrodzone cechy charakteru oraz łatwość poddawania się tresurze stanowią o przydatności spanieli w użytkowaniu
łowieckim jako płochaczy i psów aportujących drobna zwierzynę - tak podczas polowań w terenie suchym jak w wodzie

٠٠٠ POCHODZENIE ٠٠٠

Myśliwi w Anglii, doceniają doskonałą pracę psa w terenie, wyznaczali mu rozmaite zadania. Jednego wykorzystywali w lesie, innego w polu, jeszcze innego na terenach podmokłych, obfitujących w stawy, rzeki i jeziora. Pies aportujący zwierzynę przeważnie jej nie wystawiał. Bowiem aportowanie - zdaniem angielskich myśliwych - "psuje" doskonałość i czystość pracy psa, przeznaczonego głównie do wystawiania bądź wypłaszania zwierzyny. Dlatego np. foxhoundy używane są w polowaniach na lisy, harriery - na zające, beagle - na króliki. Z kolei retrievery służą wyłącznie do aportowania, a bloodhoundy (posokowce) do podążania za śladem zranionej zwierzyny. Jeszcze inne rasy wykorzystuje się jako norowce lub tropowce.
Tak daleko posunięta specjalizacja doprowadziła do powstania i rozpowszechniania się grupie psów myśliwskich całej podgrupy płochaczy, wśród których miejsce pierwsze - właśnie ze względu na bezwzględną pracę - zajmują spaniele. Pochodzenie spanieli nie jest do dzisiaj dokładnie znane, podobnie jak wielu innych, znacznie starszych ras psów.
Liczne ślady wydają się wskazywać, że pies przypominający wyglądem spaniela znany był już IV w. p.n.e. Prototyp spaniela zachował się w odnalezionej rzeźbie, datowanej na czasy Filipa II, ojca Aleksandra Wielkiego. Psy o zbliżonym wyglądzie spaniela miały być znane także w starożytnej Kartaginie. Są bowiem badacze, którzy utrzymują, że nazwa "spaniel"
pochodzi od słowa "span", oznaczającego w języku kartagińskim królika. Według innych kynologów nazwę swą psy te zawdzięczają Hiszpanii, z której podobno pochodzą. Jeszcze inni, nazwę spanieli wywodzą od wyrazu "espana", co w staroirlandzkim dialekcie oznacza krzaki, żywopłot. Niemiecki kynolog Rudolf Lons jest zdania, że nazwa ta wzięła się od niemieckiego "spanen", co oznacza, że pies pozostaje w napięciu w pracy. Faktem jest ,że już w VII i VIII wieku istniały w Hiszpanii psy długowłose, o zwisających uszach, używane do łowów, sprowadzone tam zapewne w okresie wypraw krzyżowych. Psy te rozpowszechniły się następnie we Francji i w Anglii, gdzie pojawiły się - zgodnie z zapiskami - w VIIIw. Według Beckmana, żaden z odnalezionych opisów nie charakteryzuje umaszczenia, bądź wyglądu tych psów.
Musiały one znajdować się na Półwyspie Iberyjskim stosunkowo krótko, a następnie zostały wywiezione albo wyginęły.
Sami Hiszpanie określają spaniele jako "perro inglese". w "Lex BajuVariorum" z początków VIII w. znaleźć można wzmiankę o psach używanych do łowów z sokołami, a więc o płochaczach. Prawa walijskie z 948 r. nazywają psy wykorzystywane w polowaniach spanielami. O spanielach wspomina w swej pracy Livre de chasse Gaston de Foix (XIV w.) oraz Chaucer w Wil of Bathes Prologue. W 1570 r. ukazała się po łacinie książka dr Johan...