(0)
Łódź park J.Poniatowskiego
Powstał w 1910 roku z inicjatywy władz miasta, na terenach dawnych lasów miejskich, sięgających znacznie dalej na północ niż obecny park (obejmowały m.in. tereny obecnego szpitala, kościoła i wytwórni filmowej). Jest to jeden z największych i najpiękniejszych parków w Łodzi. Dawna nazwa brzmiała "Ogród przy ulicy Pańskiej", od roku 1917 - park nosi imię księcia Poniatowskiego.
Park posiada oryginalny plan przestrzenny, symetryczny i regularny, z alejkami, zakątkami, trawnikami. Plan parku łączył w sobie elementy naturalnego parku angielskiego i kształtowanego ręką ogrodnika parku francuskiego. Wnętrze na osi wsch.-zach. pozostaje otwartą przestrzenią z urządzoną zielenią niską. Pozostałą porasta drzewostan, który w części jest pozostałością po lasach miejskich. Aby ziścić ideę projektanta, w ciągu kilku lat wycięto półtora tysiąca drzew iglastych a w ich miejsce wykonano nasadzenia blisko 100 tys. drzew i krzewów.
"Ogród przy Pańskiej" (dawna nazwa ul. Żeromskiego) już od początku nie miał szczęścia, w 1910 r. plaga dzikich królików spowodowała wielkie szkody, wtedy to park został ogrodzony. W czasie I wojny światowej był on otwarty dla ludności. Wówczas to z powodu głodu na jego rabatach zamiast kwiatów uprawiano ziemniaki. W kolejnych latach wybudowano boiska, organizowano wypoczynek dla dzieci m.in. ślizgawkę i saneczkowanie, wykopano również staw, a z wydobytej ziemi usypano górkę. Pod koniec lat 20. ubiegłego wieku wybudowano willę mieszkalną dla prezydenta miasta (obecnie znajduje się tam szkoła podstawowa), w kolejnych latach mostek i altankę przy stawie, a także ogródek jordanowski.
W 1938 roku w osi głównej parku stanął pomnik Stanisława Moniuszki, niestety zniszczony przez Niemców rok później. Podczas II wojny światowej Niemcy zamknęli park dla Polaków i Żydów, a większość drzew iglastych będących pozostałością lasów miejskich wycięli, zlikwidowali także ogródek bylinowy i wybudowali w jego miejscu korty do tenisa. W czasie wojny zniszczone zostało także dno stawu, które odbudowane zostało dopiero w 1957 r. Pamiątką po wojnie są dwa cmentarze żołnierzy radzieckich i polskich poległych w styczniu 1945 roku. Do 1946 stał pomnik Wdzięczności Armii Radzieckiej. Teren parku kurczył się stopniowo, najpierw powstał szpital wojskowy na rogu dawnej ul. Anny (obecnie Mickiewicza) i Pańskiej, a w 1925 rozpoczęła się budowa kościoła przy zbiegu ulic Łąkowej i Anny. W latach 70. XX w. park został przecięty szerokim pasem obecnej Alei Mickiewicza i obecnie ma kształt zbliżony do prostokąta. Od północy ograniczony jest Al. Mickiewicza, południową granicę wytycza ul. Parkowa i Radwańska. Od wschodu do parku przylega Al. Włókniarzy, a od zachodu Żeromskiego - tu też usytuowane jest najbardziej reprezentacyjne wejście do parku. W parku znajdują się dwa cmentarze wojenne.
Drzewostan jest bardzo różnorodny. W parku rośnie ponad 20 drzew uznanych za pomniki przyrody a cały park wpisany jest do rejestru zabytków. Na szczególną uwagę zasługują m.in.: perełkowce japońskie, głóg czarny, jarząb szwedzki, jałowiec sawina. Osobliwością jest trójiglicznia, którą można podziwiać w okolicy ulicy Łąkowej. W północnej części parku można podziwiać jary - zagłębienia powstałe w wyniku wybierania materiału skalnego do budowy miasta. Atrakcję stanowi także staw z wysepką, na której rozpościera się ogródek daliowy. Przed deszczem można się schronić w pawilonie przeciwdeszczowym, wybudowanym na półwyspie stawu. Jest też muszla koncertowa, a dla mieszkańców chcących zadbać o swoją kondycję sportową udostępniono korty tenisowe.
dodane na fotoforum:
lunio 2009-10-15
cudny zakątek......))
graz5 2009-10-15
C U D O !
