Czasem żal mi się na płucach zaciska
nie mogę złapać oddechu
wspominam to, czego nie w sposób zrozumieć
i z czym nie można się pogodzić
życie jest mi wtedy jak podróż pociągiem,
który wciąż zatrzymuje się na stacji trzynastej
nie można na niej wysiąść,
by się lepiej przyjrzeć
tej ciemności wokół
tej ciemności wewnątrz
dotykam więc palcami szyby w przedziale
i nie skupiam wzroku na tym, co jest za nią
koncentruje się na łzach kapiących mi z dłoni
i wciąż ją zanurzam, aby nie przestały…