Walka mroku z jasnością.

Spróbuję opisać obraz, który zamglił się w mojej głowie.

Stoję na środku piaszczystego placu otoczonego przez ograniczenie. Na środku okręgu. Biegną od niego dwie drogi. Jakby dwie pierwsze będące dwiema ostatnimi. Jedna z nich usłana jest płatkami róż w barwach spokojnej czerwieni... Szeroko i gładko prowadzi w dal. Druga zaś wypełniona gęsto potłuczonym szkłem... Szara i gęsta.
Patrzę na różany szlak kuszący wonią raju i staram się dostrzec jego kres. Moje nagie stopy stoją u piaskowo-kwiecistej granicy. Niestety widzę tylko ciemność...
Ostrożnie podchodzę do drogi naznaczonej ostrą szarością. Ogarnia mnie jakiś wewnętrzny lęk przed wywołanym wyobraźnią dźwiękiem miażdżonego szkła. Jednak oczy witają zdumienie.
W oddali koniec szlaku katuszy znaczy jasność.
Czuję, że muszę podjąć decyzję.
Zastanawiam się nad sensem karmienia stóp przez tchnienie odzienia róż. Ten zapach... Już przekupuje moje zmysły... Jednak... Nie wiem, czym jest mrok. Czy jest to tylko brak światła, czy też wyrównanie rachunku...
Powoli wstępuję na szkło... Zgrzyt zagłuszony zostaje przez ból. Szkło wstąpiło w moje stopy jakby przeszywając ciało i wydostając się oczami. Łzy i krzyk cierpienia. Cała drżę... Jednak nie spoglądam w tył. Znaczę kolejne ślady...
Bystrą szarość brudzi dywan krwistoczerwony... Łzy kapią na sine stopy, spływają z nich i piją krew...
Ból wymazuje świadomość. Jest tak ostry, że chcę paść w szkło na kolana, aby te grube warstwy nie wbijały mi się jeszcze głębiej, głębiej pode mną... Tylko odciążyć stopy...
Zanim wkroczyłam na szlak cierpienia, pomyślałam o życiu. Pomyślałam..., że życie nie jest usłane różami, a na końcu krwistego szlaku czeka Najwspanialszy Lekarz...