Cicho i spokojnie...

Za późno na sen
Nie zdążysz położyć na oczy
kołdry powiek
Tuląc głowę w lekkich myślach
tak bolącą jakoś niesłychanie
jakby tam ta ciężka lokomotywa
grała swój świstny taniec

Nie zdążę dać czasowi czasu
Znów nie zwiążę końców
lub nić mi się spruje
przy kolejnym kroku

A parki patrzą na mnie ostro
i przymierzają moje ciało do czerni

O jakże spokojna byłaby jesień
gdyby nie ścięto tych kilku drzew

A teraz próbuję oszukać
machinę myślenia
opierając głowę na zapomnieniu miękkości
i udaję, że ten skrzek wron za oknem
nie jest niepokojący
i tyle razy w bólu nie głośniejszy
że można w spokoju skonać
Że można byłoby tak
Właśnie tak