Przytuliła się szklanka do dzbanka...

Oczekuję beztroskiego słońca wypalającego złe myśli...

-------------
Przytuliła się Szklanka do Dzbanka
'Jakże ciepło mi, panie Zegarze'
Słońce przytrzasnął ktoś w Drzwiach
i już więcej się dziś nie pokaże...

Zatopieni w winnicy marzeń
odtrąceni od rzeczywistości
z chmurnych zaokiennych przyciszeń
poprzez bezczynności chłód i ogień zdarzeń...
Umieramy z uśmiechem na ustach
w ojczyźnie garnków i sztućców
przebijają czyjeś oczy w zasłonach
'Pani Śmierć - panie Zegarze - kobieta bez gustu...'

Ostatnie tchnienie chwyta za Nóż
gardło podetnij jej, bracie Drzwi
nie zdążył, wskoczyła oknem już
okupu żądna, żądna krwi...

Wybuchają śmiechem rozbudzone talerze
Szklanka wtula się mocniej w Dzbanuszek
Drzwi trzaskają 'panie Zegarze, nie wierzę -
wykiwaliśmy Panią Śmierć, zaraz się uduszę'

Tak to jest, tylko Śmierć nie rozumie,
że, gdy przyjdzie oczekiwana
każdy bronił się będzie fałszywie
bo prawdziwie im siostra oddana

Gdy zabiera w największe cierpienie...