Między domem a pracą są małe zakamarki szczęścia: ptak, ogród, powitanie sąsiada, uśmiech dziecka, kot wygrzewający się na słońcu...

Przyjaciel jest tą osobą, którą przyjemnie jest ci zobaczyć w drzwiach, kiedy całą twarz masz w pryszczach, straszny katar i gorączkę. Możesz mówić: „Lepiej nie wchodź”, ale masz nadzieję, że powie: „Nonsens. Wracaj do łóżka. Nastawię wodę na herbatę”.

Gesty dobroci są jak letnie kwiaty wsunięte między kartki książki: uczucia z nimi związane ożywają nawet po latach.

Przyjaciel to osoba, która – kiedy nie potrafisz uruchomić kosiarki elektrycznej – łagodnie pyta, czy włączyłeś ją do prądu.

Przyjaciele nie dają ci maskotek ani czekoladek. Przynoszą ciepłe skarpetki, krem, który właśnie ci się skończył, albo słoiki, kiedy robisz przetwory. Przyjaciele wiedzą, czego ci naprawdę potrzeba.

Twój stary, dobry przyjaciel powie ci prawdę o twojej szarlotce.

Dobrze jest mieć przyjaciela po drugiej stronie linii telefonicznej. Kiedy twoje plany się gmatwają, a nerwy plączą, telefoniczny kontakt z przyjacielem sprawia, że wszystko się rozwikłuje.

Rozmowa przez telefon jest dobra ale list możesz zawsze ponownie przeczytać.

Naucz się brać
Można znaleźć wielkie szczęście w dawaniu.
Lecz nieustanne dawanie może wyczerpać umysł i ciało.
Naucz się brać choć trochę – choćby chwilę w ogrodzie w galerii w kawiarni.

Doceń to.
Pozwól aby ptaki i żaby,
dzieła sztuki, muzyka, książki,
a także niewymagający przyjaciele,
przywracali Ci siły.
Ludzie potrzebują ciągłego odnawiania się.

Drobiazgi sprawiają, że niepostrzeżenie i cicho wchodzi wielkie szczęście.
___________________________
/Pam Brown