dania24 2009-02-25

Żyję,
jestem
Wpisana w ten krajobraz.
Włosami otulona, rękę wyciągam ku niebu
by zatopić ciało moje w tym błękicie.

Lecz pewnego dnia stracę siłę
i uschnął liście moje,
kwiaty moje
i cicho prosić będę
„Nie każcie mi się uśmiechać,
jestem taka zmęczona…”
A ludzie przechodząc obojętnie
nie zauważą, zapomną.
Tylko mały chłopczyk
wtuli twarz w moje ramiona,
przyłoży policzek do suchej kory,
szepnie:
„Nie odchodź!
Ten krajobraz taki smutny bez ciebie!