Coś daw­no we mnie pękło. Nie pot­ra­fię zaszyć swoim ran. Za­wiść i zaz­drość o szczęście uśmie­chniętych ludzi wciąż rośnie, uwięziony sam w so­bie uk­ry­wam słabości pod płaszczem sar­kazmu. Szy­der­stwem głaszczę po twarzy ich ra­dość, kojąc swój ból pustki.
Nie tędy dro­ga mo­ja do nieba, ani do ich serc. Wiem.
/belzebub/