W zielonej ciszy nad jeziorem
ostatnie łuny dzień zapalił;
las się przegląda w ciemnym lustrze
i gdzieś w szuwarach ptak się żali;

jakże ja kocham te Mazury,
gdzie wiatr kapryśny igra z nami!
Krzaków się gęste plączą kudły,
aż chciałoby się rwać palcami.

Ręce zanurzyć w skrzącej wodzie,
którą wysrebrzył słońca promień
i rozpiąć białe skrzydła żagli
na rozpalonym nieboskłonie.

W ramiona drogie wtulić głowę,
gdy wiatr do snu łódź ukołysał.
Patrzeć, smakować, wdychać, chłonąć,
na zawsze w sobie to zapisać...

dodane na fotoforum:

• Niebo
• Zachod Slonca
• Zachody
• Mazury
• Słowo i obraz
• Wiersze
• światło
• Lato