góry

Od Nowego Targu trwam w ciszy nabożnej,
gdy autobus bierze zakręt za zakrętem.
Są! Zimne, wyniosłe, tajemnicze, groźne,
zasnute chmurami, na wpół wniebowzięte.

Rzucone wyzwanie marnym ludzkim stopom...
Kuszące urokiem ścieżki zwodzą pamięć...
Biada mi, gdy zapatrzona pójdę ku obłokom
pijana zachwytem i oczarowaniem.

Jak wymagający, kapryśny kochanek
ku szczytom rozkoszy mnie prowadzą z bólem.
Dotykam ich ostrza drżąca pożądaniem,
wdycham i smakuję, chłonę je przez skórę.

A przede mną przestrzeń-rozległa, przejrzysta;
że aż poszybować chce się ku dolinom.
Zaraz wzlecę w niebo ze skraju urwiska
jeśli tylko skrzydła uda się rozwinąć...