W meandrach dworca zagnieżdżeni
jak koty znaczą moczem teren.
Wprost z zawiniątek, szmat, kieszeni
garściami kruszą się jedzeniem.

Zropiałe grzeją rany duszy
na parapecie nad grzejnikiem
ci, co potrafią lęk zagłuszyć
tłustym przekleństwem, pięścią, krzykiem.

Inni wtapiają się w podłogę.
Smród im jak broń jest i jak tarcza;
i mogą przysiąc ci przed Bogiem,
że to do szczęścia im wystarcza.

Ci zaś jak lustra, gdzie odraza
nasza - z ich oczu się wylewa:
Ciekawe, jak po losu razach
czysty lalusiu, ty byś śpiewał!

Gdyby na twoją dumną głowę
nagle strop życia się zawalił -
jak noce przeżyłbyś dworcowe
i z siebie zdołał coś ocalić?...

dodane na fotoforum:

• Słowo i obraz