już gotowa

Nadzieja

Nadzieja gaśnie, ginie w oczach, znika,
choć jeszcze wczoraj kwitła mi w najlepsze,
Wilgotnym tchnieniem jak ostrzem przeszyta...
Mgieł siny obłok wzbił się w powietrze.

W burym pejzażu chłód ją ukrzyżował,
na ścianie lasu mroźnymi igłami,
omdlałe ręce, osunięta głowa...
Może noc wskrzesi ją swoimi snami.

Ja zmartwychwstanę, ciągle jeszcze wierzę,
i srebrne szrony w mym sercu zetleją.
w gorącym słońcu, w ciepłym, dobrym wietrze...
Czekam na wiosnę, jest moją nadzieją.

szarobury