obok domu zakonnego jezuitów

kamień


kiedy ogień się wreszcie wypali
cieniem bólu położy się czas
nie zdołamy nic z siebie ocalić
nagle serca stwardnieją w nas

łez nie znajdą wyschnięte już oczy
błękit zginie gdzieś w chmurach na zawsze
odtąd sam będę każdej już nocy
bez nadziei i światła
bez marzeń

pójdę poprzez miłości mej cmentarz
niosąc obraz twój ciężki jak kamień
będę zawsze o tobie pamiętał
będę marzył i tęsknił
kochanie

szarobury