W. (jak… western)

Nie pamiętam dokładnie, ale bodajże u Wiktora Gomulickiego przeczytałam kiedyś opowiastkę o krakowskim żaku (baaardzo stare czasy!), który nosił ze sobą 3 kubki do wina: cynowy, srebrny i złoty. Pytany, dlaczego, zwykł był odpowiadać: „Kiedy stać mnie na najznakomitsze wino, leję je do cynowego, kiedy nie mam za dużo pieniędzy piję wino średniej jakości i każę je sobie lać do srebrnego, kiedy stać mnie tylko na podłe, każę sobie lać do złotego. Dzięki takiemu zabiegowi, KAŻDE wino smakuje mi tak samo…”

Dlaczego o tym piszę? Mnie nawet najlepsza herbata nie smakuje ze szklanki! KAŻDĄ, nawet najlepszą, herbatę muszę pić z filiżanki! Ten typ tak ma i nic na to nie poradzę. I jeśli ktokolwiek zaprosi mnie kiedyś na herbatkę, proszę, niech nie podaje mi tego cudownego napoju w szklance! Z grzeczności pewnie wypiję, ale będzie to dla mnie wysiłek i… przykrość.

Zapytacie teraz, być może, o sens całego wywodu… Do wykonania tego zdjęcia zainspirowany zostałem muzyką niezwykłego kompozytora, nomen omen Andrzeja(!) Kurylewicza. Głosy Wandy Warskiej i Czesława Niemena nie wymagają żadnej rekomendacji. A cały ten mistrzowski muzycznych geniuszy zespół jest jak ów złoty kubek, w który wlałem marnej jakości zdjęcie „pazia na koniku wronym”… Posłuchajcie aranżacji tej piosenki, wsłuchajcie się w ten niesamowity, obłędny rytm klawiszy fortepianu… Wokaliza Niemena poraża zmysły... Bez przesady - to najprawdziwsza perła polskiej muzyki!

https://www.youtube.com/watch?v=G4f2SeKO08c


Pojechał w obce strony
Paź na koniku wronym
O, jak ciężkie od smutku ma serce,
Koń niesie go gdzie zechce.
Zatrzymał się u źródła
Jak z tym smutkiem na sercu żyć trudno.

Na jesionowej korze
Wyrył jej imię nożem
O, jak ciężko się rozstać z dziewczyną
Po twarzy łzy mu płyną
Gdy król u źródła staje,
Smutek ciąży na sercu jak kamień.

Pyta królowa pani,
Kto go tak w serce zranił?
Po rozłące, kto smutek wypowie,
Będziesz paziem królowej
Potem z dworką wesele.
Jedno serce, a smutku tak wiele.

Pojechał w obce strony
Paź na koniku wronym.
O, jak ciężkie od smutku ma serce.
Koń niesie go gdzie zechce
Zatrzymał się u źródła.
Jak z tym smutkiem na sercu żyć trudno.

Czarnych myśli zaniechał.
Królu, racz sam odjechać!
W śmierci moja jedyna pociecha!