W zieleńcu, określanym mianem Źródliska,...

...biła krynica czystej wody. Mieszkańcy gasili w niej pragnienie i, choć to zakrawa na błąd funkcjonalny, zaspokajali nią głód, osłaniali członki przed chłodem i innych doznawali dobrodziejstw, bowiem z krynicy woda płynęła strumieniem do fabryki, a ludzie w niej pracując , żyli dostatnio. Ponieważ tak to się jedno z drugim wiązało, babcie bezzębne , a potem i tacy, którym próchnica była obca, poczuli cześć do tej wody życiodajnej, a z tej czci zrodziło się racjonalnie nie uzasadnione przekonanie, że póty istnieć będzie miasto, póki bić będą źródła. Zatoczyło tak szerokie kręgi, że stało się legendą. A oto kupiec jeden zbankrutował, powiedział więc sobie, z życzliwością właściwą nie tylko kupcom: \"Skoro ja mam zginąć, niech zginie całe miasto.\" Wziął łopatę i zaczął krynicę zasypywać. Zobaczyli to ci, którym i woda była potrzebna i miasto, i udaremnili zagładę. Kupiec, jak mówiono w okolicy, \"wziął się i powiesił\", a w drzewo - uderzył grom.
Legendę podaję za: Jerzy Urbankiewicz \"Parchy, Szwaby, Goje\".
W legendzie tej jest ziarno prawdy: gdy wycięto okoliczny las miejski, źródła stały się mniej obfite i zdecydowano je zasypać, wyrównując teren parku, pierwszego w Łodzi zwanego Źródliska lub z niemiecka Kwela. Przyroda jak widać nie przejmuje się specjalnie decyzjami ludzi i woda wybija tworząc moczary.