Ulica Jaracza

Jedna z najstarszych ulic w Łodzi, miała w swej historii wiele nazw. W 1821 roku nazywana była: Pod Cegielnię, później Podcegielnianą, a od 1845 roku stała się Cegielnianą. Wielu łodzian wywodzi te nazwy od nawierzchni, którą ta ulica obecnie posiada, ale to nieprawda. Nazwy pochodzą od zlokalizowanych w rejonie obecnego pl. Dąbrowskiego cegielni założonych z polecenia twórcy Łodzi przemysłowej Rajmunda Rembielińskiego. Począwszy od 1860 ulica miała nawierzchnię wykonaną z kostki drewnianej a cegłą klinkierową wyłożono ją dopiero w 1948 roku. Nawierzchnia ta spisuje się bardzo dobrze, jest wykonana ze specjalnej cegły wypalanej z określonego rodzaju glinki w jednej z łódzkich cegielni przy ul. Pomorskiej (obecnie nieczynna). Cegielnia ta została uruchomiona specjalnie dla potrzeb budowy sieci kanalizacyjnej i spisuje się do dziś świetnie. Kto chce się o tym przekonać może odwiedzić muzeum Dętki na placu Wolności.
Wracając do nazwy ulicy, zaznaczyć trzeba, że dotyczyły one całej przecznicy (za i przed Piotrkowską). Dopiero w 1931 r. odcinek na zachód od Piotrkowskiej przyjął nazwę ul. Śródmiejskiej. Wynika stąd duży bałagan z numeracją domów przed i po zmianie. W okresie okupacji hitlerowskiej, okupant nazwał całą ulicę jednolicie: Moltkestrasse. Po odzyskaniu niepodległości powrócono do nazw przedwojennych, ale na krótko bo w 1949 r. zachodni odcinek nazwano: Więckowskiego, a wschodni: Jaracza. Nadanie tej ostatniej nazwy nie jest przypadkowe, ale o tym jutro...