Ten budynek dwa razy był pierwszy...

Gdy w 1840 r. w tym miejscu postawiono budynek Szpitala św. Aleksandra był to pierwszy szpital w Łodzi. Wtedy i miejsce nazywało się inaczej (był to Rynek Fabryczny na tzw. Wólce) a i sam budynek wyglądał inaczej. Oszczędni rajcy miejscy wykorzystali projekt szpitala dla Łęczycy wykonany przez znanego architekta warszawskiego H. Marconiego. Był to budynek o uproszczonych formach neorenesansowych, na planie prostokąta z bocznymi ryzalitami. Na dole mieściła się jedna duża sala dla chorych oraz apteka, na piętrze zaś 5 izb dla chorych, łącznie dawało to 50 miejsc. Łódź liczyła wtedy 15 tys. mieszkańców i już w momencie oddania szpitala do użytku, 1 stycznia 1846 r. był on zbyt mały w stosunku do potrzeb. Kolejne rozbudowy nastąpiły w 1874 i 1885-86 r, zwiększając liczbę łóżek do 102. W tym kształcie szpital dotrwał do pierwszych lat Polski niepodległej. Gdy na placu, który w międzyczasie zmienił nazwę na Szpitalny, wzniesiono kościół św. St. Kostki, to sąsiedztwo zdecydowało o dalszych losach budynku. W 1921 r. postanowiono ulokować w nim Seminarium Duchowne, będące pierwszą łódzką wyższą uczelnią, mimo iż pełnię uprawnień akademickich uzyskała dopiero w 1938 r.
Gmach poddano w latach 1921-23 przebudowie wg proj. J. Kabana. Budynek podwyższono o jedną kondygnację, rozbudowano też boczne skrzydła. Całość otrzymała poważną formę, opartą na unowocześnionych motywach architektury klasycznej.
Za: Atlas Architektury Dawnej Łodzi K. Stefański