Jak się jest Domem Kultury to nie sztuka...

..."kulturalnie witać", należało by również podziękować, za posunięcie się. Bo kiedyś Dworzec Łódź Fabryczna sięgał aż dotąd! Tory kolei łódzko-fabrycznej biegły aż do Dzikiej/Mikołajewskiej (dziś Sienkiewicza). Gdy tory skrócono, likwidując jednocześnie wąski wiadukt nad Widzewską (dziś Kilińskiego), powstało dużo miejsca , atrakcyjnie położonego blisko centrum miasta. Postanowiono wznieść na nim budynek służący organizacjom wojskowym i kombatanckim, a poświęcony pamięci J. Piłsudskiego. Projekt wykonał W. Lisowski w ulubionym swoim stylu modernistycznym. W latach 1935-38 wybudowano duży gmach na planie czworobocznym, skomponowany z kilku brył o zróżnicowanej wysokości. Długie elewacje od strony Kilińskiego, Kolejowej i Sinkiewicza dzieliły regularnie pionowe lizeno-skarpy. W oddanym do użytku w 1938 roku gmachu mieściły się siedziby m. in. Związku Legionistów Polskich, Związku Strzeleckiego, Związku Powstańców Śląskich, sale klubowe i sala teatralno-widowiskowa.Po 1945 r. budynek został siedzibą związków zawodowych, by w 1954 r. zostać przekszałconym w Wojewódzki Dom Kultury Z.Z. a następnie w Łódzki Dom Kultury. W latach osiemdziesiątych dokonano rozbudowy (o dwa skrzydła) zachowując pierwotny styl. Elewacje oblicowano płytami z piaskowca, po 1986 r. obiekt otrzymał swój pełny kształt. Na początku lat dziewięćdziesiątych przywrócono mu też imię Domu-Pomnika im. marszałka J. Piłsudskiego. Nie przeszkadza to, że przed Ł. D. K. stoi prawdziwy pomnik marszałka.
Za Atlas Architektury Dawnej Łodzi K. Stefański.