Nocne piękno na dobranoc

Miękka szarość niczym zjawa
kryje świat jak bury koc,
siądźmy chwilę na tarasie
w tę ostatnią sierpnia noc.

Coraz gęstsza spada ciemność,
czarny budyń z kotła nocy,
w dali gdzieś poluje kot
błyszczą mu z fosforu oczy.

Wszystko wkoło tajemnicze,
cienie pełzną niczym stwory,
kąsa niewidzialne zimno,
chłodne stały się wieczory.

W tym atramentowym pięknie,
chmury suną gdzieś po niebie,
zaraz księżyc do nas zajrzy,
cienie poszukują siebie.

Zapal świece z aromatem,
co wieczorny zapach niesie,
płomień, który wznieci sierpień
o północy zdmuchnie wrzesień.
..............z netu