NOCNE SZEPTY....Kasztan czerwony

Ciemno… Pogasły ostatnie światła…
Gdzieś w dali miga lampa uliczna
I zapóźnione auto przemyka…
Poza tym niemal kompletna cisza.
Lecz gdy się wsłuchasz w tę noc lipcową,
Jakieś tajemne szmery usłyszysz,
Jakieś szelesty, delikatniejsze
Niż cichuteńkie skrobanie myszy…

To liście dębów dzielą sekrety,
Szeptem tajniki lasu zdradzają,
Wieści o ptakach i o robaczkach,
Co w księżycowym świetle migają.
O gąsienicach tłustych, żarłocznych,
Ćmach nieciekawych, szarych, bezbarwnych,
Chrabąszczach groźnych, głośno buczących,
Plotkują nocą dęby bezkarnie.

Czasami jakiś ptaszek zakwili,
Zbudzony gwarem wścibskich kumoszek,
Czasami puchacz gniewnie pokrzyczy,
Cykada stara się je zagłuszyć,
A księżyc wydmie tłuste policzki,
Aż się okrągły robi jak talerz,
I złotym blaskiem ciemność przenika…
Też nie pomaga… wcale a wcale!

Dopiero słońce, choć pracowało
Noc calusieńką gdzieś na zachodzie,
Śle swe promyki pierwsze, zmęczone,
Zorzą różową ptaszęta budzi…
Ożywa śpiewem las odświeżony,
Szepty przytłumia świergot gorący…
Słyszy się jeszcze żucie gąsienic,
Systematycznie dęby niszczących!