Tak sobie myślę, że czas potrzebuje odżywki, kąpieli, słońca, radości, miłości- i wtedy naprawdę jest- a nie tylko mija.... I nie ma rzeczy niemożliwych .
Kiedy znaleźliśmy się przy naszym hoteliku, opustoszałe uliczki i zaułki wydawały się pogrążone we śnie o szarej godzinie świtu , kiedy świat cichnie w bezruchu, kiedy otwiera się przestrzeń dla zamyślenia, dla zanurzenia się we własnym intymnym świecie niczym źródle przemijalności widoków. Od najmniejszych cienistych skwerków aż do wspaniałych parków, tereny zielone goszczą zdumiewająco wielką liczbę stworzeń, przede wszystkim cykad, które choć niewidoczne, bo ukryte w gęstych zaroślach, dają o sobie znać głośnym, charakterystycznym "cykaniem" powodując, że człowiek może siedzieć godzinami, zasłuchany w tę "muzykę" owadów i choć na chwilę oderwać się od otaczającej go rzeczywistości.Chwilę , odrobinę wcześniej,a może kilka godzin temu, bo czas tak szybko nam mija, pytałam
- Gdzie jesteśmy?
- na ulicy De Dantzig, patrz w cieniu figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem zdaje się wyczekiwać czegoś niezwykłego, co za chwilę pojawi się w tajemniczym świetle, morzu łagodnie rozlewającego się światła. Aura zbudowana ze światła i powietrza.
,, Wy, jakakolwiek okolica,
wasze przychylne światła gości,
czy w tym Paryża, gdzie w księżycu
kochałem się bez wzajemności;
czy w tym Londynie nad Tamizą,
gdzie mgła jest snem, a wiatr histerią,
kędy „latarnie światłem gryzą”,
o czym już pisał T. S. Eliot —
ŻEGNAJCIE, KOCHANE LATARNIE /1946 K.I Gałczyński /

Opustoszały już podwórza, opustoszały kawiarniane tarasy. ,a my idziemy i zwracamy uwagę na piękno kamieniczek, urok skwerków, magię zaułków. Mam okazję skonfrontować moje wyobrażenie o tym mieście kształtowane przez książki opisujące paryską bohemę - "Gra w klasy" Cortazara czy "Moulin-Rouge" Pierre'a La Mure'a. To zresztą miejsce, gdzie w parze z miłością idzie zdrada, a pragnienia szybciej umierają, niż się rodzą.
Poznawałam teraz to miasto na piechotę, spacerując niespiesznie po wąskich, bocznych uliczkach, zaglądając na podwórka, wchodząc do półprzymkniętych bram. Paryż jawił się teraz takim, jakim jest naprawdę: skupiskiem dwudziestu odrębnych dzielnic, z których każda ma własną atmosferę i styl, a które razem tworzą harmonijną całość.. Dotarliśmy na na rue Foyatier mieszkał tu Van Gogh z bratem. Niżej na tej samej ulicy jest bar "Pod dwoma wiatrakami" Pijemy wino, przegryzamy sery . Potem zbaczamy w stronę cmentarza Montmartre spoczywają tu słynni artyści XIX- i XX-wiecznego Paryża, nie natykamy się na turystów, dlatego też podziwiamy niesamowity spokój miejsca Odszukujemy groby Alexandra Dumasa, Stendhala, Edgara Degasa, Hectora Berlioza Jest też pusty grób Słowackiego(jego prochy w 1927 r. przewieziono do Krakowa).
Montmartre to właściwie miasteczko w mieście, zachowało niepowtarzalny charakter.
-Wracajmy ,jutro może odwiedzimy najsłynniejszy kabaret i rewię świata. Moulin-Rouge, tam poczujemy się tak, jakbyśmy wkraczali w zaklęty świat. Czerwony Młyn otoczony tancerkami, dziwkami i odwiedzającą je bohemą.
- o tak kiedyś może tak było ale dziś? , naprawdę zabierzesz mnie tam?
-jeśli tylko zachcesz.
Wracając ze spaceru schodzimy stromymi schodkami ozdobionymi staromodnymi, udającymi gazowe latarnie. Jestem zmęczona i bardzo szczęśliwa, to był wyczerpujący dzień .Zapalają się już latarnie. Z oświetlonych wystaw które mijamy uważnie przyglądają się nam wystawowe manekiny. Zorza jaśniejąca w głębi ulicy zaczęła już zsuwać się ze szczytów dachów .Zimne pierzaste smugi szybko rozszerzają się. Zza szyb perfumerii kobiety z reklam zachęcają by kupić bursztynowy flakon. Półnaga czekoladowa Nami Compbell w wyciągniętej dłoni podaje nam przez taflę szkła piękne kryształowe pachnidła. Dalej na purpurowym ekranie zapalają się złote litery .O! a tu w lustrach kwiaciarni zobaczyłam swoje odbicie między pękami czerwonych róż. Rozświetlona przestrzeń wielkiego sklepu odgrodzona od świata linią kas, zaprasza reklamami. Dziewczyny proponujące towary, wręczają przechodnią maleńkie papierowe ozdobne torebeczki, zapełnione próbkami kosmetyków- skromne dary zachęty. Młoda potargana kobieta z ciężką torbą na ramieniu wychodzi chwiejnie ze sklepu. Nie widzę twarzy tylko sterczące na wszystkie strony rude włosy. Wiatr teraz szeleści śród nich niczym dziecko bawiące się papierkami od cukierków. Skręcone dredy, czarne dżinsy, czarny tiszert- pogrzebowa elegancja seksualnego rozkwitu. Idzie w naszą stronę środkiem chodnika, rozgestykulowana, roześmiana, uradowana, ale czemu na Boga sama dźwiga te torby, skoro towarzyszy jej młody, podobnie do niej ubrany mężczyzna?.
Napływają w szumie ulicy i wtedy dostrzegam jej twarz. Drobną o brązowych oczach z ciemniejszą tęczówką, ustach spierzchniętych i wszędzie słodkich jasnych i drobnych piegach Pobliskie ogrody i okolica są piękne, zwłaszcza kamienice. Ich widok zapiera dech w piersiach. Ornamenty, łuki, spandrele…… sam widok sprawia że ja też czuję się bogata i sławna. Mąż rozmawia z innymi turystami. Należy do ludzi, którzy wszędzie znajdują przyjaciół. Jego siwe włosy rozwiewa wiaterek, co sprawia ze połyskują w palecie barw wystawowych świateł .Idziemy dalej trzymając sięga ręce, patrząc na płynących chodnikiem ludzi. Ich małpie gesty ,wybuchy śmiechu, nawoływania wzajemne. Jakiś gruby jegomość chciał umknąć przed spojrzeniami zwracających się na niego ze wszystkich stron, ale daremnie .Pocił się i sapał co jeszcze bardziej zwraca uwagę przechodniów, co zaś wypływa purpurową złością na jego twarz.
W powietrzu drga lekki zgiełk. Gdzieś za rogiem ktoś pięknie śpiewa .Przyciąga to naszą uwagę. Śród stolików kawiarenki przechadza się mężczyzna. Głos jego rozkwita w podziwie zgromadzonych, zagłusza szum ulicy. Śpiewak stoi za balustradą na małej pustej przestrzeni dookoła stolika. Jego wątła postać przeczyć się zdaje sile głosu. Wątły, chudy, jasnowłosy z uśmiechem na ustach zabawia gości akompaniując sobie na akordeonie. Rozległy się żarliwe oklaski. Młodzieniec przechodzi z czapką między stolikami. Jakaś ładna dziewczyna wyciąga dłoń i spuszcza zawstydzona powieki napotkawszy jego wzrok .Jeszcze dalej podziwiamy różnorodność budynków ich proste obramowania okienne zmieniające się aż po łuki półpełne, a zwaliste bryły dachów sięgają nieba swoimi zębami.
Dochodzimy do otwartej bramy za którą na placyku tańczy dziewczyna. Zafascynowała nas jej zjawiskowość. Olśniła. Nieduża, a jednak wydaje nam się wysoka. Smukła z włosami długimi, mieniącymi się w świetle nadającym jej cerze złocistą barwę. Małe stopy, wąskie, swobodne, wprowadzają dziewczynę w obrót. Wiruje na starym paryskim bruku rzucając radosne błyskawice czarnych oczu. Tańczy w rytm dochodzącego z głębi bębenka . Szczupła, wiotka, zwrotna, w luźnej białej sukience która unosząc się przy wirowaniu odsłania jej smukłe nogi. Półnagie ramiona, czerń włosów, promienne oczy – magiczny urok.
Zapamiętam na długo jak w męskiej, surowej , spokojnej twarzy męża i w oczach odbijają się w tej chwili młodzieńczy żar życia i głęboka namiętność. A ona tańczy, fruwa wywołując nasz uśmiech i westchnienie.
I tak zagubieni wśród nieustannie zwijających się, kołujących zakrętów mijamy ulice, uliczki i zaułki. Błądzimy usiłując odnaleźć drogę do swojego hoteliku.