i znów usiądziemy na skra­ju te­go po­la
na którym młode zboże pnie się ku niebu
by mogło za­bar­wić się słońcem
znów de­likat­nie będę us­ta­mi mus­kać Two­je us­ta
kątem oka widząc nieśmiałe chab­ry
wyglądające zza Ciebie niewin­nie
oraz za­rumienione ma­ki
posłuszne wiat­ro­wi, zos­ta­wiają nas sa­mych so­bie /z netu/