cd...

Po tamtej rozmowie cały czas miałam przed sobą treść tego dziwnego maila.
Zadawalam sobie pytanie , kto mógł być jego nadawcą? I ta kobieta której glos słyszałam w słuchawce? Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć. Ten mail, Michał i jeszcze problemy rodziców. Przerastało mnie to wszystko.
Zeszłam na dół. Wszędzie cisza. Podeszłam do okna, było już ciemno. Tata, właśnie podjechał samochodem. „Dlaczego on nim pojechał, przecież pił” wysiadł jednak z drugiej strony. „kto zatem prowadził?” wyszłam na zewnątrz. Za kierownica siedział mój dawny kolega ze szkoły. Wysiadł z uśmiechem z samochodu
- Kogo moje oczy widzą?
- No właśnie nie wiem. Wesoły Krzyś -tak na niego wołaliśmy w szkole.
- Widzę ,że pamiętasz jeszcze .
- Ciebie nie dałoby się zapomnieć.
Śmiech . usłyszałam swój własny śmiech. Tata chwiejnym krokiem szedł w stronę domu i też się uśmiechał.
- Dziękuję, za to ,że przywiozłeś Tatę. Odwiozę cię do domu.
- Dziękuję przejdę się
- W takim razie pozwól ,że cię kawałek odprowadzę.
- I będziemy się tak odprowadzać w nieskończoność jak wtedy gdy byliśmy młodsi.
- Tak zejdzie nam pół nocy- zachichotałam – to była pamiętna noc.
- Tak – oberwało mi się później od matuli, za to, że tak późno wróciłem.
- Mi też, chociaż moja mama obserwowała nas przez okno
- Poczekaj wezmę tylko sweter.- wbiegłam do domu niczym torpeda –Mamuś idę odprowadzić Krzysia.
- Oby nie całą noc – usłyszałam tylko i znów się uśmiechnęłam do siebie.
Szliśmy obok siebie. Teraz dopiero zauważyłam jak zmężniał, nie widziałam go od …no właśnie odkąd wyjechałam na studia. Wtedy wydawał się takim dużym piegowatym patykiem. Teraz jednak nabrał masy , jego czarne loki jednak były niesforne jak wtedy. Odgarnął je z twarzy. Jak za dawnych czasów.
Cisza panowała jakby w wiosce nikt nie mieszkał. W oddali było słychać jedynie ujadanie psów.
- Co Cię sprowadza do rodziców?
- Przyjechałam na kilka dni , żeby odpocząć. I chyba przyjechałam w odpowiednim momencie.
- Chyba tak. „Źle się dzieje w państwie Duńskim”
- Tak bardzo żle.- Wiedziałam, że ludzie we wsi wiedzieli dużo więcej niż ja. -Ile wiesz? Ciekawe co mnie jeszcze czeka. – patrzyłam prosto przed siebie. Krzyś zatrzymał się i patrzył na mnie. Podniósł mi brodę.
- Ile ty wiesz? Chyba niewiele. Twój ojciec u wszystkich ma długi, zaciąga nowe kredyty. Już mu nikt nie chce pomóc, a teraz Twoja mama, on się całkowicie załamał.
Przekłam głośno ślinę. „aż tak źle. O rany” zaczęło mi się kręcić w głowie. Krzyś szybko złapał mnie i delikatnie położył.
- Hej Karol, nic ci nie jest?
Już dawno nikt na mnie nie mówił Karol. Tak było w latach szkolnych, gdy byłam chyba jak patyk i obcinana na chłopaka.
- Nie chyba nie- serce biło jak oszalałe.- dlaczego ja nic nie zauważyłam ,albo raczej nie chciałam widzieć.
- Przecież to nie twoja wina
- Jak to nie moja- wzięli kredyt ,żeby mnie wykształcić, zawsze mówili, że spłacili już dawno. O niczym nie wiedziałam.
-Teraz już wiesz.
- Pomożesz mi dowiedzieć się ile moi rodzice są winni ludziom. Może chociaż ich uda mi się spłacić. Zostało mi jeszcze trochę oszczędności.
- Do kiedy zostajesz?
- Do wtorku, jeśli będzie trzeba dłużej. Mam jeszcze kilka dni zaległego urlopu.
- Postaram się czegoś dowiedzieć. Teraz zanosi cię do domu.
- Chyba żartujesz sama pójdę
- No co ty chudzielcu i po drodze się przewrócisz? – jego żarty przywróciły mój slaby uśmiech. poddałam się. Krzyś podniósł mnie z ziemi i zaniósł do domu. Jakaś postać mignęła za firanką, gdy dotarliśmy do bramy. Mama otworzyła drzwi.
- Co się stało?
- Nic mamuś , Krzyś postanowił mnie nosić jak za dawnych czasów.- mrugnęłam do niego porozumiewawczo, nie chciałam jej martwić sobą.
- Tak Pani Helenko. Takie złoto trzeba nosić, bo jak je się wypuści to sczernieje.
- Osz ty…- śmiałam się jak stawiał mnie pod domem. Mama też się śmiała. Jak miło było patrzeć na jej roześmianą twarz, która znikła za drzwiami.
- Nie wiem jak ci dziękować mój ty bohaterze.
- Buziak mi się należy. -Nadstawił policzek
- Hola, hola, nie za dużo mój Panie? – cmoknęłam go a on w chwili mgnieniu nastawił usta.
- Cały wesoły Krzyś
- Dobranoc Karol.
- Dobrej nocy Krzysiu – patrzyłam przez chwile jak dumnie z uśmiechem na ustach maszerował w stronę wsi. Znikając machnął ręką jakby wiedział, że go obserwuje.
Uśmiechnięta weszłam do kuchni. Tam czekała już na mnie ulubiona herbata z cytryną i ciepłe rogaliki. Mama uśmiechnęła się raz jeszcze
- Kochanie dobrej nocy- ucałowała mnie w czoło- idę się już położyć
- Dobrej nocy mamuś- zostałam sama w kuchni.