cd...

- Popytałem trochę ludzi. Na razie niewielu, ale to i tak spora kwota. Sam nie wiedziałem ,że aż tyle
- Ile?
- Nazbierało się już ok 1000 zł. Ale to nie wszyscy.
- Jak możesz zrób mi listę, postaram się ich spłacić jak najszybciej.
- Pomogę ci, ale to i tak kropla w morzu. Twój Tata zapożyczył się u Witka.
- U jakiego Witka? Któż to ?
- Nie znasz Witka? Możliwe, że nie znasz. Wyprowadziłaś się od razu po studiach, a on tu mieszka od kilku lat. Bogaci się na biedzie i krzywdzie naszych. Nikt go nie lubi, ale ludzi teraz na nic nie stać a on chętnie pożycza, na odpowiedni procent oczywiście.
- Przerażasz mnie- z tego wszystkiego znów zakręciło mi się w głowie.
- Karol – usłyszałam jak przez mgłę. Nie niemile to trwało ocknęłam się, a Krzyś klepał mnie po twarzy
- Czy ty masz zamiar już zawsze tak mdleć?
- Nie, nie wiem co mi jest. Chyba nadmiar wrażeń.
- Wiesz, jak mnie wystraszyłaś
- Przepraszam
Usiedliśmy na polanie . rozpakowałam prowiant dany przez mamę. Patrzeliśmy przed siebie, łapiąc promyki słońca
- Znów przybędzie ci piegów- popatrzyłam na Krzysia
- I co z tego. Lubię moje oznaki piękności- znów wyszczerzył zęby. – Brakowało mi ciebie- nagle spoważniał.
- No co ty.
- Oj Karolino, jak ja się w Tobie podkochiwałem, widziałem Ciebie jak przyjeżdżałaś do domu taka piękna i coraz piękniejsza. Wiedziałem ,że nie dla psa kiełbasa.
- Ej zwariowałeś czy Cię kłoś obuchem walnął? Co ty mi tu za bzdury opowiadasz.
- Nie było tej rozmowy ok.
- Nie zaraz, zaraz. Jak nie było. Powiedziałeś A to powiedz B. Dlaczego patrzyłeś i nie przyszedłeś się przywitać?
- Nie wiem .Byłem pewien, że mnie nie zechcesz. Zresztą co ja miałem ci do zaoferowania.
- Siebie
- A zechciałabyś mnie wtedy?
-Nie wiem, nie dałeś mi tej szansy. Być może tak , być może nie. Zawsze Cię uwielbiałam, byłeś wspaniałym przyjacielem, który zawsze był ze mną, może traktowałam Cię jak brata, którego nigdy nie miałam.
- Dlatego wolałem zniknąć
- Bardzo mi brakowało naszych wspólnych spacerów, ale mama mi powiedziała, że wyjechałeś za granice. Cieszyłam się ,że sobie życie układasz.
- Tak. Układałem , wciąż myśląc o Tobie.
- Tak, tak… o mnie. – zaczęłam się śmiać
- To nie jest śmieszne. Ciężko pracowałem by mieć to co teraz mam. Mi nikt nic nie dał
- Wiem. – poczułam mdłości.- przepraszam
- Co się z tobą dzieje Karol? Może lepiej wróćmy już.
- Nie wiem co mi jest. Mam tak od niedawna. Chyba jestem przemęczona i tyle.- Żołądek wywrócił mi się .- posiedźmy jeszcze trochę- szepnęłam wracając do Krzysia.
- ok. , ale strasznie zbladłaś. Mam nadzieję, że cię nie przestraszyłem, moją spowiedzią. Od dawna się zbierałem , nawet kilka listów do ciebie nabazgrałem, ale nigdy ich nie wysłałem, teraz gdy mam kogoś, chciałem wyrzucić to wszystko i mieć po za sobą, żeby być ok wobec Moniki.
- No tak. A cóż to za Monika?
- Ta od Gawrysiaków
- Monika Grubaska?
- No już nie grubaska.- Jego czułość była piękna. – musisz ją teraz zobaczyć, wszyscy mi jej zazdroszczą. Taka laska z niej wyrosła…
- Wow. Teraz to mi zabiłeś ćwieka. Musimy się spotkać. musze zobaczyć tę, przez którą zeszłam na dalszy plan.- dałam mu kuksańca w bok - Może jutro wieczorem w „Tip Topie”?
- Powiem jej dzisiaj wieczorem, ona też ma ochotę cię spotkać, wie ,że byłaś moją pierwsza miłością. Znalazła listy do ciebie.
- Mam nadzieję, że nie będę kością niezgody
- Już nie, po dzisiejszej rozmowie już nie. Wiesz ja właśnie uświadomiłem sobie, że zrzuciłem jakiś ciężar z siebie, teraz już wiem, że ją tylko kocham.
- I tak powinno być – patrzyłam przed siebie, chyba poczułam zazdrość. Najpierw wyznał mi miłość, a później oświadczył, że kocha inną. Ciekawe przeżycie. Siedzieliśmy dłuższą chwilę w milczeniu.
- A ty kogoś masz kogoś?
- Myślę ,ze w końcu tak. Po raz pierwszy się zakochałam.- opowiedziałam o Michale, pominęłam jednak ostatnią z nim rozmowę i maila, który zaczął coraz częściej pojawiać się w moich myślach.
- To super. Zobacz w tym samym czasie ułożyło nam się życie.
- Pewnie, że super. Kiedy twój ślub?
- No najpierw muszę ją poprosić o rękę.
- To na co czekasz?
- Teraz już na nic. – uśmiechnął się sam do siebie
- To do sklepu po pierścionek i to szybko.- uśmiechnęłam się do niego.
- Już mam . kupiłem go w zeszłym tygodniu.
- To co się ociągasz?
- Nie wiem. Sam nie wiem.
Sarna przebiegła przez polanę. patrzeliśmy na nią. Spojrzałam na zegarek, dochodziła 15.00
- Czas się zbierać na obiad. Jak się spóźnimy dostanie się nam po uszach od mamy.
- Tak jest…zachichotał Krzyś.
- Pamiętasz, prosiłam cię o listę
- Pamiętam postaram ci się zrobić
- A możesz się dowiedzieć jeszcze jaki dług ma Tata u tego Witka
- Tego nie dowiem się, musisz zapytać Ojca- spojrzał na mnie zatroskany- musiałabyś ten dług najpierw spłacić, ludzie poczekają.
- Ok. .porozmawiam z nim dzisiaj.
Droga do domu minęła nam szybko, chyba zbyt szybko.. Zawsze tak było . Mam wspaniałego przyjaciela.