****

Żyjesz tak, jak wszyscy wkoło, z dnia na dzień, z nocy na noc. Skoro tak, jak wszyscy, to i wszystko się dzieje. Gwar, telefon nie milknie, pełno ludzi, wielu znajomych, się odwiedzacie, zapewniacie, że przyjaźń, że w przyszłym tygodniu wy u nich, albo oni u was.
To zależy.
Gęste życie.
Nie ma czasu na przykuc, a na refleksje, to już absolutnie, bo i po co?
Jest dobrze, szybko, dużo, kolorowo, bogato…
Zwykłe życie. Wydaje się, że tak ma być.
I któregoś dnia, jakiś motyl w Amazonii, łamie ci scenariusz machnięciem skrzydła, i nawet cię nie dotyka...
Wystarczy, że machnie.
I nagle – Nic.
Wspomniane „wszystko” się zapada, cichnie jak gwar sali balowej za piątymi drzwiami. Oddala się.
Znika i nie ma nikogo.
Jesteś sam o milimetr od wczoraj i o lata świetlne od jutra.
I przypomina ci się pytanie: „Gdzie są twoi przyjaciele? Nie wiem, akurat nic ode mnie nie potrzebują…”

***
wystarczy spowolniony czas
wystarczy rozrzedzona przestrzeń
wystarczy nie zadzwonić, nie napisać jak zwykle,
a i czas i przestrzeń
nagle matematycznie puste,
i wszystko mieści się w zaplecionych ramionach
i w spojrzeniu spod kaptura kurtki…

https://www.youtube.com/watch?v=P5nSQXb6qnM