Drugi ewangelicki

W latach sześćdziesiątych XVIII w ewangelicki kościół Świętej Trójcy (przy Nowym Rynku - plac Wolności) był już zbyt mały na potrzeby rozrastającej się parafii i stale rosnącej liczby wiernych. Rozpoczęto starania o budowę nowej świątyni i uzyskano dla niej plac przy ulicy Dzikiej między nawrot i Główną (obecne nazwy to Sienkiewicza, dalej Nawrot i Piłsudskiego).
Postęp prac hamował występujący wówczas kryzys bawełniany (związany z wojną secesyjną), którego skutki wzmogły carskie represje po klęsce powstania. Prace uległy przyspieszeniu gdy K. Scheibler ofiarował na ten cel okrągłą sumkę 50.000 rubli. Plany świątyni wykonał architekt niemiecki Ludwik Schreiber, który nadał jej kształt trójnawowej bazyliki o formach neoromańskich, wzorowanych na architekturze Berlina tamtych czasów. Elewację wykonano z nietynkowanej cegły. Kościół otrzymał efektowną fasadę o trzech wieżach, z dominującą smukłą wieżą centralną. Dla podkreślenia tej dominanty wytyczono dodatkową ulicę, wiodącą od Piotrkowskiej do kościoła, nazywając ją ul. Ewangelicką (dziś Roosevelta). We wnętrzu kościół wyposażono w empory i bogaty zespół witraży. Kościół został konsekrowany jako ewangelicko-augsburski pw. św. Jana - pierwszym proboszczem został ks. Wilhelm P. Angerstein. Po wojnie kościół zmienił konfesję i do dziś jest kościołem oo. jezuitów pw. Najświętszego Imienia Jezus. Kościół był ważnym ośrodkiem skupiającym wielu działaczy opozycji demokratycznej w ich liczbie wiodącą rolę pełnił legendarny duchowny - ojciec Stefan Miecznikowski.