KOSODRZEWINA

„zwana też kosodrzewem, kosówką, sosną karłowatą, czyli krępulcem, sosną górską, po łacinie Pinus mugo – to, jak twierdzą dendrolodzy, bardzo zmienny gatunek. Występuje głównie jako płożący się, silnie rozgałęziony krzew. Ale bywa również drzewem i to jakim! Dochodzi do 10, a nawet 25 metrów wysokości!
Góralska legenda mówi, że do czasów Chrystusa kosodrzewina była tylko i wyłącznie drzewem – pięknym, wyniosłym. Ponieważ jednak wspaniałość urody nie szła w parze z „tem, co je w dusy, bo dzewo mo duse, i kosodrzewina zgodziła się, coby wyzdajali z niej kzryz na Męke Pańskom, tak się jakosi zrobiło, co skarlała i cołga się na kolanach, pokręcona z załości, hej…”
Chociaż wydaje się, że nad piętrem kosodrzewiny sterczą już tylko nagie szczyty gór, roślina ta nie jest całkiem samotna na tych wysokościach. U jej stóp, pod ciągnącymi się po urwiskach konarami, rośnie sobie kwitnący złociście podbiałek i borówka się krzewi, i paproć wietlica rozpościera swe pierzaste liście, i tojad – mordownik, roślina trująca, chroniona jako rzadkość z prapradawnych czasów, również ma tu swoje królestwo. A w Karpatach wschodnich, w miejscach osłoniętych gęstymi gałęziami kosodrzewiny, rozrasta się różanecznik, także relikt z epoki trzeciorzędu, i z nastaniem czerwca rozwija swoje przepyszne bukiety pąsowych czy lilioworóżowych kwiatów, tak piękne i wonne, że aż szkoda ich na to odludzie, gdzie kwitną tylko same dla siebie…
… Kosodrzewina wszędzie gdzie rośnie, spełnia bardzo pożyteczną rolę. W górach powstrzymuje masy śniegu i chroni przed lawinami niżej położone lasy, , powstrzymuje usuwanie się piarżysk, zapobiega erozji gleby. Nad morzem, sadzona na wydmach, zatrzymuje na miejscu piaski…
… Nie wszyscy, nawet ci, którzy smarowali się już kiedyś w życiu balsamem przeciw podagrze, wiedzą, że w skład tego balsamu wchodzi olej kosodrzewinowy. Odkrywcą uzdrawiających właściwości tego oleju był Christian Augustini ab Hortis, żyjący w latach 1598 – 1650 lekarz cesarza rzymsko – niemieckiego Ferdynanda III. Odkrycie to nastąpiło w 1640 roku – ponoć przypadkowo, dzięki nieporozumieniu: Augustini myślał zrazu, że kosodrzewina jest krzewem limby, której olej już od dawna był znanym lekiem ludowym. Kiedy się dowiedział, iż to całkiem inny gatunek drzewa, nazwał olej kosodrzewiny „Krummholzoel”, czyli olej z koślawego drzewa, i zasłynął jako wynalazca nowego leku. Jak każda nowość, olej z koślawego drzewa, nazwany później balsamem, miał opinię cudownego panaceum – leku na wszystko! Czego to on nie leczył, stosowany zewnętrznie i do wewnątrz! Najbardziej jednak, co się dało od razu zauważyć, pomagał tym, których ręce i nogi powykręcane były przez choróbsko na podobieństwo kosodrzewinowych konarów…”

„Gawędy o drzewach” – Maria Ziółkowska

Uzupełnienie informacji o zdjęciu:
Przedstawia ono Śnieżne Kotły, a właściwie jeden z dwóch. W budynku na górze znajduje się obecnie radiowo - telewizyjna stacja przekaźnikowa, kiedyś, do lat 60-tych XX wieku, było tam pierwsze w Karkonoszach schronisko turystyczne z prawdziwego zdarzenia (Schneegrubenbaude), zbudowane przez hrabiego Schaffgotscha. Śnieżne Kotły to doskonały punkt widokowy, z którego roztacza się panorama Karkonoszy, Gór Izerskich, Gór Kaczawskich, Rudaw Janowickich i Kotliny Jeleniogórskiej. Przy dobrej pogodzie widać Ślężę na Przedgórzu Sudeckim.

dodane na fotoforum:

• Piękna polska
• Piękno natury
• drzewa
• Cudze chwalicie sweg
• Karkonosze