i na tym koniec był.........

A na pamiątkę łowów dzisiejszych i spotkanego
tu rogala, którego strzec odtąd będziesz jak źrenicy oka, nazwiesz gródek swój Rogalinem.
- Niech żyje kneź Lech i jego wierny druh Ścibor!-wykrzyknęli chórem wojowie.
A Ścibor klęknął przed kneziem i wyciągnąwszy miecz przed siebie ozwał się z powagą:
- Dziękuję ci, kneziu, za hojną darowiznę. Będę ci służył wiernie z całym rodem swoim i strzegł tej ziemi przed wrogiem, póki tchu stanie w mych
piersiach, a miecza w tej oto dłoni.Lech podał dłoń Sciborowi i uściskawszy go serdecznie, zwrócił się następnie do starca:
- A tobie, Zorianie, oddaję całą tę polanę, na której wpodle dębu każę jeszcze tej jesieni zbudować gontynę, byś mógł w niej godnie służyć Światowidowi i nowym mieszkańcom tej puszczy.Starzec pochylił się głęboko przed mówiącym:
- Oby Bóg odpłacił ci, kneziu, za hojność twego serca.
Tu zamilkł, a wstąpiwszy do wnętrza dębu, wrócił po chwili z omszałym gąsiorem w dłoni.
- Oto jest, kneziowie, miód sycony z barci, która mieści się na tym dębie ponad świetlicą moją. Nie pogardzicie nim, bo składam go co dnia na obiatę Światowidowi.To rzekłszy napełnił gliniany kubek złocistym napojeni, a uroniwszy zeń krztynę przed posągiem bożyszcza i u stóp trzech młodych dębów, wzniósł dłoń ku górze:
- Za zdrowie knezia Lecha, dziedzica tej ziemi, i braci jego, Czecha i
Rusa! Niech wielki Światowid strzeże was od nieszczęść, a ludowi całemu ześle wieczny pokój i zgodę. Żyjcie długo i szczęśliwie jako te oto trzy młode dęby, które odtąd zwać będę co dnia imieniem waszym.
- Hura! - krzyknęli wojowie wyrzucając z uciechy kołpaki swe w górę.
Hura!Niech żyją kneziowie nasi jako te trzy dęby Światowida!
Wychyliwszy kubek do dna, Zorian napełnił go ponownie miodem i wręczył Lechowi. Ten wzniósł w górę glinianą czarę:
- Za szczęście i pokój tej ziemi i jej ludu!
-Hura! Hura! Hura!... - krzyknęli po trzykroć wojowie.
I tak gliniana czara z Zorianowym miodem obiegła wśród radosnej wrzawy trzech braci kneziów i wszystkich wojów.Słońce chyliło się już ku zachodowi, gdy obie drużyny, załadowawszy na woź? upolowaną zwierzynę, zawróciły ku Gniezdnu. Stary Zorian żegnał ich podniesień: ku górze laską, póki nie skryli się w dąbrowie.Nim pierwsze śniegi okryły ziemię, na polanie leśnej obok świętych dębów.Światowida siła już strzelista gontyna, a z głębi dąbrowy dochodził huk krzemiennych młotów i siekier. To drużyna i poddani Ścibora kończyli pospiesznie obronny grodek.Od owych czasów minęło sto lat z okładem i prochy kneziowskie Lecha,Czecha Rusa spoczywały już od dawna w urnach na mogilnych żalnikach.Nie stało też wieszczka Światowidowego, Zoriana, a stary dąb z pasieką, wktórym miał on niegdyś swoją świetlicę, runął pod naporem wichrów
jesiennych.Nad kamiennym Światowidem wznosiły się już tylko trzy dęby a w gontyniezbudowanej przez Lecha nie było już żadnego kapłana, bo wśród mieszkańców Rogalina krążyły głuche wieści, iż kneź Mieszko porzucił dawnych bogów i przyjął nową wiarę.Pewnego ranka, dnia 7 marca, do rogalińskiego dziedzica, który jako i jego pradziad zwał się Ścibor, przybyli specjalni wysłannicy z Gniezdna.Rycerz Ścibor zwołał natychmiast wszystkich mieszkańców Rogalina i obwieścił im, iż z rozkazu knezia Mieszka mają dziś zniszczyć posąg Światowida. Milczący tłum udał się na śródleśną polanę. Przybyły z Gniezdna kapłan chrześcijański poświęcił dawną gontynę pogańską i rozkazał przybić na jej szczycie dębowy krzyż, znak nowej wiary Potem
obalono kamienny posąg Światowida, a dwudziestu chłopów, wziąwszy go
na żerdzie, niosło w kierunku pobliskiego bagna. Podążający za nimi tłum zawodził żałobną pieśń:Śmierć się wije po płotu, szukając chłopotu...
Za chwilę rozległ się żałośliwy okrzyk:
- O, o, o! - i kamienny słup przepadł w trzęsawisku.Nowy kapłan rozkazał też ściąć dęby Światowida, ale rycerz Ścibor i lud cały oparli się temu wyjaśniając posłańcom, iż drzewa te noszą imionaLecha, Czecha i Rusa, założycieli państw słowiańskich. Imiona te ocaliły żywot trzech dębów.

dodane na fotoforum:

• Piękno natury