str8

– Czy lubisz mnie choć trochę? Spytał niespokojnie. - tak. – a czy mogę cię pocałować? - Dlaczego pytasz? Uklękła i ucałowała czule jego usta. Oparła łokcie na jego kolanach, a głowę wsparła na dłoniach. Adama kolana delikatnie dotykały jej bioder .- powiedz czy życie nie wypełnione miłością jest puste? - nie wiem. – kiedyś budząc się rano mówiłam sobie , dziś pokocham, mocno do utraty tchu. A gdy przychodziła noc nadal byłam samotna i nieszczęśliwa wśród tłumu który mnie otaczał. Tygodnie, miesiące przepływały niczym łańcuch pustych dni. Wieczorem powtarzałam więc , to nie jest życie i tylko jedno powstrzymywało mnie przed rzuceniem wszystkiego…..dziadek .Nie potrafiłabym żyć dalej gdyby nie on. Odchyliła w tył głowę. Odgarnął jej miękkie włosy. Zarzuciła mu ramiona na szyi. Ujęła jego rękę, ucałowała i przyłożyła do swojego policzka. - i pomyśleć ,że rodzina chciała mnie kiedyś zamknąć w szpitalu jako niezrównoważoną psychicznie. Dziadek namówił mnie do ucieczki, wzięciu życia w swoje ręce .On przypłacił to życiem, a ja bałam się tak bardzo bałam się. Teraz wiem, miał racje .Nie wolno poddawać się.- wpatrując się intensywnie w jego oczy dodała - Nieszczęściem wielu jest to ,że długo muszą błądzić i szukać , nim znajdą sens życia. – tak masz rację, tak było ze mną , nim ciebie spotkałam. Uśmiechnęła się, a w tym uśmiechu jaśniało tkliwe oddanie i zapytał sam siebie w duchu czemu życie tak długie lata odmawiało mu miłości. Szarpnął nim ból. – W najśmielszych snach nie wyobrażałem sobie ,że można czuć do kogoś to, co ja do ciebie czuję. Wyślizgnęła się lekko z jego ramion. – Nie mów tak. Może nadejdzie dzień, że słowa takie przyjmę z radością. Teraz jedyną rzeczą ,o którą Cię proszę jest to , abyś pozwolił mi siebie poznawać i z Tobą pozostać. To co czujesz nie jest niczym więcej niż zauroczeniem, wiem zdaje sobie sprawę z tego. Proszę pozwól mi tylko sobie towarzyszyć, dobrze kochanie? - Pierwszy raz kobieta nazwała go kochaniem. To proste słowo wypowiedziane tak spokojnie i czule , odbiło się mocno w nim. Przyciągnął Weronikę do siebie i zamknął w mocnym uścisku. – Weroniko tak cię kocham – wyszeptał. Porwana wybuchem namiętności poczuła pierwszy w życiu cudowny dreszcz. Policzki zarumieniły się w radosnym podnieceniu, oddychała głęboki i z wysiłkiem - Poszedłeś na całość, a zmysły szaleją! nie mógł pojąć w jaki sposób , słaba kobieta może mieć w sobie aż tyle temperamentu -Śpij dobrze moje maleństwo. Co ma być to będzie

dodane na fotoforum:

• Piękno natury