str12

Światło poranka sączyło się przez okno. Adam poruszał się jak duch, bezszelestnie zerkając na śpiącą Weronikę .Butelka po winie odstawiona koło łóżka trącona nogą, już miała się przewrócić, ale złapał ją w porę. Znalazł też kieliszki porozrzucane na podłodze. Postawił wszystko na stoliku i skierował do łazienki. Zerknął w lustro na swoją twarz na której malowało się szczęście. Przygładził niesforne włosy, uśmiechnął się na wspomnienie nocy i pocichutku wrócił do sypialni. Ostre światło poranka wydobywało kontury łóżka z błękitną pościelą. Weronika spała zwinięta w kłębek. Nakryta po czubek głowy. Jakby chciała schować się przed pierwszymi promykami młodego jeszcze i przymglonego słońca. Uchylił okno przez które natychmiast wdarł się chłód. Zamknął je odruchowo. Z zachwytem rozglądał się w koło. Liście zmieniły już kolor, dni stały się chłodne. –W tym roku jesień wydaje się piękniejsza niż kiedykolwiek- pomyślał. Gdy wsunął się ponownie pod kołdrę, leżał jeszcze chwilę z otwartymi oczami. Wpatrywał w powałę, obserwując wędrujące cienie. Po chwili zasnął. Zmrużyła instynktownie oczy, oślepiona promieniami dnia.” Coś jest nie tak” czuła to instynktownie . -Adam obudź się!- szarpała go za ramię . Otworzył jedno oko i spojrzał nieprzytomnie. - Ślicznie wyglądasz – mruknął przygarniając ją do siebie spoglądając w zachwycie. –Widziałam przez okno, jakiegoś człowieka w obejściu . Psy szczekały, potem skowyt i te kroki…………..Adam boję się! Zostań tu, a ja wszystko sprawdzę skarbie. Nie bój się zaraz wracam – Szybko ubrał się widząc przerażenie i strach w oczach Weroniki. Raz jeszcze prosząc by została w łóżku wyszedł z sypialni. Siedziała kilka minut niecierpliwie kręcąc się w pościeli. Nie wytrzymała. Zarzuciła szlafrok na ramiona. Przestała się dręczyć wyimaginowanymi scenariuszem tego co się dzieje i podeszła od drzwi. Boso. Uchyliwszy je rozejrzała się. Nikogo nie było. Przechodząca przez dużą bawialnie, w połowie drogi usłyszała hałas. Zamarła z przerażenia . Serce mało nie wyskoczyło jej z piersi boleśnie tłukąc o zebra. W pierwszym odruchu zapragnęła się gdzieś schować, zniknąć, ale pojawił się on- strach o Adama. Ruszyła biegiem do przodu, nie zważając już na niebezpieczeństwo szarpnęła klamkę otwierając szeroko drzwi i stanęła jak sparaliżowana. Przed jej oczami pojawił się widok leżącego na ziemi Adama i stojącego nad nim wysokiego draba z grubym kijem baseballowym. W ułamku sekundy pokonała dzielącą ich odległość. Zamachnęła się i wymierzyła mężczyźnie cios w twarz. Mężczyzna uchylił się, ale został trafiony lekko w policzek. Odrzuciło go trochę do tyłu, stracił równowagę, upadł. W jednej chwili cała jej odwaga prysła. Mężczyzna usiadł i próbował podnieść. Weronika już tego nie zobaczyła, gdyż odwróciła się , działała instynktownie .................................................................................................................................Życzę wspaniałego dnia, niech słonko Wam go rozświetli kochani.

dodane na fotoforum:

• Piękno natury