Nasze czyny odbijają się echem w Wieczności.

Ładne?Ładne.Tylko,co to znaczy?...
Eeee,niech tylko brzmi,bo nie mam weny na pisanie czegokolwiek...Puste słowa,głuche jak pień...Pusto wszędzie i najlepiej przeczekać ten okres próżni...albo...opróżnić się...hmm...jeszcze bardziej,wtedy prawem kontrastu, samo się napełni...
Ja sobie poczekam...Lepiej nie igrać z losem...
W życiu powinno się mieć mozliwość powiedzieć: "Pas", "Nie gram dalej", "Opuszczam tę kolejkę"...
Jeśli widzę,że mam fatalne karty,to nie lubię udawać i robić dobrej miny do złej gry...
UDAWAĆ...Dziwne słowo...
W życiu powinno być miejsce dla rozbitków,takie ciche i spokojne...gdzie można na chwilę przysiąść,przyczaić się i nie być przez nikogo nagabywanym,nakłanianym,popychanym do czynu i działań...Gdzie nie trzeba niczego nikomu wyjaśniać, tłumaczyć się...Taki hotelik,gdzie wszystko jest zapewnione i możesz tam przebywać w zależności od Twojego wkładu w życiową walkę...Bo przecież każdy ma różny wkład...Wchodzisz i przedstawiasz swoją kartę życia,maszyna czyta,analizuje i przyznaje Ci limit spokoju,dajmy na to-6 miesięcy...Pół roku laby bez pytań i wyjaśnień...I bez zależności od kogokolwiek...Tylko dlatego,że żyjesz i sprawdziłeś się w tej grze...
Ale ja mam wrażenie,że tu jest jakoś dziwnie...że im więcej dajesz,tym mniej masz...im bardziej się sprawdzasz,tym mniej otrzymujesz...chociaż nie...dostajesz więcej zadań do zrobienia...
Dlatego ja wnoszę do Szanownej Komisji Międzygalaktycznej o urlop od życia...na chwilę...na zregenerowanie sił...połapanie rozbitych atomów do kupy,żeby jako tako przypominać siebie...i mogę dalej!
Bo skoro jestem jeszcze tu jakoś potrzebna,to przypominam tutejszą sentencję: "Z pustego i Salomon nie naleje."