Mewa...

…Latająca nad plażą mewa zobaczyła mysz. Obniżyła lot i zapytała:
- Gdzie się podziały twoje skrzydła?
Każdy gatunek mówi we własnym języku. Mysz nie zrozumiała więc pytania, ale ze zdumieniem wpatrywała się w te dwie dziwne, wielkie rzeczy, wyrastające z ciała mewy.
Z pewnością cierpi na jakąś nieuleczalną chorobę, zmartwiła się.
Mewa zauważyła, że mysz nie odrywa wzroku od jej skrzydeł i pomyślała: „Biedactwo. Jakiś potwór ją pewnie okaleczył, pozbawił słuchu, oberwał skrzydła".
Poczuła litość dla myszy, chwyciła ją ostrożnie w dziób i wzbiła się w powietrze. „Niech sobie poogląda świat, pewnie stęskniła się za tym widokiem, myślała zataczając kręgi w powietrzu. A potem ostrożnie posadziła mysz na ziemi.
Przez kilka następnych miesięcy mysz była najnieszczęśliwszą istotą pod słońcem: wzbiła się na wysokości, skąd podziwiała świat. Z czasem przyzwyczaiła się do mysiego losu i była gotowa przysiąc, że to cudowne zdarzenie było tylko pięknym snem.
Słyszała tę opowieść w dzieciństwie. A teraz sama szybowała nad ziemią: widziała turkusowe morze, luksusowe jachty, ludzi jak maleńkie mrówki, wielkie namioty na plaży, pobliskie wzgórza, a po lewej stronie horyzont, za
którym - ze wszystkimi swoimi problemami - rozciągała się Afryka.
Szybko zbliżają się do ziemi. Najlepiej oglądać ludzi z góry, myśli. Wtedy widać, jak niepozornymi jesteśmy istotami…


Coelho Paulo - Zwycięzca jest sam

Whitby 3/2010