Lawina zapachu…

„Od końca XVIII w. w Karkonoszach odwiedza się już Śnieżne Kotły, wodospad Kamieńczyka i
praktycznie całe to pasmo górskie jest już poznane. Turyści w tym czasie bardzo hałasują: popularna jest gra na bębnach i instrumentach dętych. Gospodarz budy Hampla wita i żegna swoich gości dmąc w trąbę. Na Chojniku strzela się za opłatą z pistoletu lub moździerza, aby usłyszeć kilka razy echo. Reklamowane są wschody i zachody Słońca na Chojniku i Śnieżce. Wielką karierę robią „fiołkowe kamienie” na zboczach Śnieżki: porasta je glon Trentepohlia jolithus (brak polskiej nazwy, gromada zielenice, rząd trentepoliowce). Ma on tę właściwość, że lekko ogrzany przez potarcie dłonią lub przez uderzenia kamieniami, wydziela z siebie zapach podobny do fiołków. Opisywaną w pamiętnikach atrakcją jest spuszczanie ze Śnieżki kamiennych lawin w celu wywołania owego zapachu. Jest też traktowany jako panaceum na różne dolegliwości. Powstają zakłady produkujące miedzioryty z widokami lub inne pamiątki dla turystów.

Chodzenie pieszo jest jednak uważane za coś niegodnego osoby wysoko urodzonej. Co
majętniejsi są noszeni w lektykach lub poruszają się konno. W 1677 stolnik żmudzki Teodor Bilewicz konno wjeżdża na Śnieżkę. To pierwszy znany Polak na jej szczycie. W Karkonoszach pojawia się ważna atrakcja zimowa: zjazd na saniach rogatych. Modne stają się zwłaszcza takie zjazdy z Przełęczy Okraj do Kowar od r. 1815. Staje się to potem popularne i w Masywie Śnieżnika. Jedną z największych atrakcji turystycznych Szklarskiej Poręby jest zapomniana dziś nieco skała Chybotek…” (Witold Papierniak – „Historia turystyki w Sudetach” )

foto – Karkonosze widok ze Szrenicy 8/2011

https://www.youtube.com/watch?v=yO_UdTX5MDM