HEL - początek Polski

Fot; Betonowy punkt, stanowisko kierowania ogniem.


Budowę portu Marynarki Wojennej RP w Helu rozpoczęto w 1931 roku. Jego zachodni falochron przebiega w osi tzw. Helskiego Haku, na wysokości którego znajdowała się pierwsza osada helska, tzw. Stary Hel. Port Marynarki Wojennej zbudowany został przez Konsorcjum Polsko - Francuskie według projektu Włodzimierza Szawernowskiego. Do wybuchu wojny powstał basen o wymiarach 400x300 m z nabrzeżem obsługowym o szerokości 45 m. Wybudowano inne, niezbędne dla bazy morskiej obiekty. Około 1,5 km na północ od portu zbudowano podziemną elektrownię.
W 1931 roku w pobliżu wywiercono studnię artezyjską głęboką na 157 m, samoczynnie podnoszącą wodę do 60cm nad poziom terenu. Drugą studnię wywiercono w 1938 r. linie wodociągowe zasilały port wojenny i koszary w "Jantarowej Checzy", całość sieci wodociągowej oddano do eksploatacji na kilka tygodni przed wybuchem wojny.
Równolegle prowadzono budowę obiektów zaplecza portu - skład min i torped oraz schrony amunicyjne zlokalizowane w najszerszym miejscu półwyspu. Skład min składał się z 3 murowanych hal wyposażonych wewnątrz w suwnice. Obiekt zakończono w 1934 roku. Zbudowano składy torped - budynki żelbetowe przykryte półmetrową warstwą gruntu. Schrony przeznaczone na amunicję dla niszczycieli (zgodnie z ówczesną terminologią - kontrtorpedowców) wpuszczone na głębokość 3 metrów w ziemię i obsypane 6 metrowa warstwą gruntu.
Wiosną 1931 roku starania marynarki spowodowały wysłanie na Hel czterech dział 105 mm (na kołach) francuskiej firmy Schneider, dwie dwudziałowe półbaterie ustawiono na stanowiskach na odcinku Hel - Jurata, jako Baterię Grecką i Baterię Duńską. Każde stanowisko zasadnicze składało się z dwu okrągłych, wybetonowanych kręgów - działobitni i czterech podręcznych schronów amunicyjnych, mogących pomieścić w sumie 400 pocisków i 400 ładunków. Każda bateria otrzymała betonowy punkt kierowania ogniem. Obsługa działa składała się z 11 ludzi, dla których wybudowano w każdej baterii po dwa schrony, zbudowano stanowiska pomocnicze dla każdej z baterii, przewidziane do prowadzenia ognia do celów na Zatoce Puckiej. Dla przesuwania armat przy pomocy ciągników zaprojektowano drogi wewnętrzne o długości ponad 5 km. Prace przy ustawianiu tych baterii opóźniły się do 1932 roku z powodu przesunięcia części funduszy na ustawianie baterii nadbrzeżnej "Canet" (dwie armaty 100 mm) na Kępie Oksywskiej, w rejonie wnoszonego portu wojennego na Oksywiu i portu handlowego w Gdyni.


Źródło; https://www.gohel.pl/portal.php

Ciąg dalszy --> następne zdjęcie