Coś z mojej teczki, okiem Andrzeja Mleczki.

Dorzucę dziś do mojego garnka trochę piołunu i ostrej papryki.
I odrobinę zamieszam.

Ostrzeżenie !
Mój felietooon może zwierać treści nie zawsze zgodne z linią rządzącej partii, oficjalną doktryną KK a nawet według kilku (3) osób z Garnka wyczerpywać inne znamiona.

1) Każda z Was trzech drogie Panie inaczej przyjmuje słowa drugiej osoby, często oceniając ją według swojej wiedzy,
i (subiektywnej) znajomości zasad w komunikowaniu się.
Trudno z dnia na dzień znaleźć się wśród ludzi mających we krwi takie pojęcia jak dialog, spór, rzeczowość, posiadających zasób wiedzy tak potrzebnej i układającej się w zrozumiałą dla innych logikę dialogu..
I kulturę tegoż dialogu.

Każde inne pokazanie problemu , które wykracza poza percepcję czytającej (!) w sposób naturalny wywołuje niepokój, z którym nie potrafi sobie poradzić.
A jak nie potrafi sobie poradzić, to lepiej...autorowi dowalić.
I tak to się kręci.

To miałem na myśli pisząc dwa felietony, (2022-03-26 i 2022-04-01 ) które do dziś są przyczyną ogromnej frustracji i nieumiejętnego teraz wyciszenia tej wpadki-bo włączają się do niego ze swoimi komentarzami osoby nie mające pojęcia o istocie i przyczynach tego sporu.
A do tego wytykające też niekompetencję, matactwo i promowanie trollowania przez autorkę galerii.
Podobne informacje ich autor zamieszcza teraz w swojej galerii.
Usuwając jego komentarze nie zamknięto tematu, ale w sposób zdwojony otwarto teraz ponownie niekontrolowany słowotok zarzutów-podobnie tak jak ja tego doświadczyłem dwukrotnie w minionych latach, od tegoż osobnika.
Nie ukrywam, zapoznałem się z usuwanymi wpisami i komentarzami ...owego.

To powoduje kolejne frustracje i wycinanie kolejnych komentarzy przez "cytatkę"z jednoczesnym dodaniem do nich własnego, subiektywnego -teraz już zupełnie zaciemniającego sens sporu -komentarzem mającym znamiona usprawiedliwienia.
I powstaje swoisty misz-masz, który już niczemu nie służy.
A skoro najlepiej wychodzi wpisywanie słów w tym portalu w innych galeriach "urocze" śliczne" oraz różne zasłużone "ochy i achy" -jak przedtem do mojej galerii-to może już niech tak pozostanie?
Po co "drzeć łacha"?
No chyba tylko dla chwalenia się ilością odsłon ( jak na osiedlu, w "familokach" gdy awantura przyciąga też setki , przygodnych,spragnionych wrażeń gapiów ).
Oni też zasługują na podziękowania i są policzalnym owocem osobistego powodzenia ?
I powodem do chwały?
Niefart.

Pozwoliłem sobie dziś wyjątkowo na użycie słów nieco pospolitych (inaczej zwanymi "wulgarnymi") , ponieważ w jednej z opinii mojej ulubionej, 5 dni temu, jako wtedy jeszcze Jej "ulubiony" w trakcie dyskusji bezosobowo i ja zostałem zaliczony do tych -cytuję :
"miernoty juz tak maja, ze probuja sie dowartosciowac cudzym kosztem. Wchodza z butami w Twoje progi, a widac z daleka, ze sloma z butow wychodzi."

Ja piszę w swojej galerii.

By zostać zrozumianym przez adwersarki, zmuszony byłem dziś użyć języka, którym posługują się te panie.
Zniesmaczonych-przepraszam.

A teraz do tematu.

2) To aż 53 pracowników ambasady miała odbić jednostka specjalna amerykańskich komandosów, Delta Force.

Operacja "Orli Szpon" ("Eagle Claw") rozpoczęła się 24 kwietnia 1980.

Zaledwie 22 lata temu, więc sporo osób z garnka jeszcze pamięta relacje z tamtych zdarzeń.

Na przeszkodzie w uwolnieniu pracowników ambasady stanęła burza piaskowa.

Duża część akcji miała odbywać się przecież w powietrzu (przelot i odlot ciężkich śmigłowców nad pustynią).

Dwa z ośmiu zepsuły się, a pilot trzeciego podczas startu uderzył w stojącą obok maszynę.

Zginęło 8 komandosów, akcję postanowiono przerwać, a amerykańscy urzędnicy wciąż byli uwięzieni.

Ta operacja skompromitowała administrację prezydenta Cartera na arenie międzynarodowej.

"Sam podjąłem decyzję o tej akcji, sam podjąłem również decyzję jej odwołania, gdy okazało się niemożliwe jej kontynuowanie" – wyjaśniał prezydent USA 27 kwietnia 1980.

" Całą odpowiedzialność ponoszę osobiście".

Można?

3) Rozwinięcie tematu:

Wszystko zaczęło się jednak dużo wcześniej. Za rządów szacha Mohammeda Rezy Pahlawiego Iran był jednym z najbliższych sojuszników USA na Bliskim Wschodzie.

Podczas dyktatorskich rządów szacha kraje utrzymywały ścisłą współpracę w kwestiach energetyki czy wojskowości.

Kiedy w styczniu 1979 roku obalono Pahlawiego, postawa antyamerykańska w społeczeństwie irańskim była już powszechna.

Napięcie sięgnęło zenitu, gdy 22 października 1979 obalony szach w celach leczniczych udał się do Nowego Jorku.

Przywództwo nad przewrotem, którego celem było przywrócenie w kraju praworządności i dobrobytu oraz odwrót od amerykanizacji życia społecznego objął ajatollah Ruhollah Chomeini.

4 listopada 1979 grupa kilkuset studentów przemaszerowała przez Teheran wykrzykując: "Śmierć Ameryce!".

W porywie haseł rewolucyjnych dotarli do amerykańskiej ambasady. Tam urzędnicy w pośpiechu niszczyli ważne dokumenty oraz próbowali zabarykadować się w budynku.

W końcu jednak irańscy studenci dostali się do środka, a pracowników placówki wzięli jako zakładników.

Pod koniec listopada uwolnili 13 z nich (kobiety i Afroamerykanów) i na tym...... poprzestali.

Bezradna jak i dziś Rada Bezpieczeństwa ONZ jednogłośnie uchwaliła rezolucję wzywającą Iran do niezwłocznego uwolnienia amerykańskich zakładników przetrzymywanych w Teheranie .

Ponadto jej rezolucja wzywała Stany Zjednoczone i Iran, aby wykazały najdalej idącą powściągliwość oraz zaleciła Sekretarzowi Generalnemu ONZ podjęcie wysiłku w celu wprowadzenia w życie jej postanowień.

Na nic jednak zdały się wtedy (jak i dziś) rezolucje organizacji międzynarodowych.

Ajatollah Chomeini był nieugięty. Irańczycy domagali się ekstradycji byłego szacha Pahlawiego w celu osądzenia go przed irańskim wymiarem sprawiedliwości.

Amerykanie nie zgodzili się na takie rozwiązanie sprawy i odpowiedzieli embargiem na import ropy naftowej z Iranu oraz zamrozili irańskie pieniądze w swoich bankach.

Skąd to znamy?

Studenci w końcu zdecydowali się przekazać zakładników do dyspozycji Rady Rewolucyjnej, która miała zadecydować o ich losie.

Z Amerykanami w marcu 1980 roku mieli spotkać się przedstawiciele Międzynarodowej Komisji ONZ, ale Chomeini zaczął stawiać nowe warunki.

Otóż zadecydował, iż Komisja ONZ będzie mogła spotkać się z amerykańskimi zakładnikami dopiero wówczas, jeżeli organizacja złoży w Teheranie deklarację potwierdzającą słuszność zarzutów irańskich wobec obalonego szacha.

Amerykańskimi urzędnikami zainteresował się nawet Międzynarodowy Czerwony Krzyż, gdyż coraz częściej do opinii publicznej dochodziły pogłoski o ich złym traktowaniu.

To wtedy prezydent Jimmy Carter pod wpływem wymykającej się spod kontroli sytuacji zaczął rozważać uwolnienie zakładników siłą, co skończyło się opisaną przeze mnie katastrofą.

Parlament irański w końcu zagroził, że zwlekanie Stanów Zjednoczonych ze spełnieniem wyznaczonych wcześniej warunków, może skutkować postawieniem ich obywateli przed irańskim sądem w charakterze szpiegów.

Prezydent Jimmy Carter musiał w końcu doprowadzić sprawę do końca. Okryta hańbą misja ratunkowa nie przyniosła mu dobrych notowań i jego reelekcja i tak była już zagrożona.

Waszyngton i Teheran były już wreszcie zgodne, nawet co do sumy jaką muszą wpłacić, a jest to mianowicie 9,5 mld dolarów – czytam w relacji z 18 stycznia 1981.

Zgoda za pieniądze.

Zapamiętać warto!

Do załatwienia zostały jedynie szczegóły techniczne operacji.

Uwolnienie amerykańskich zakładników odbyło się w dniu zaprzysiężenia nowego prezydenta USA Ronalda Reagana, 20 stycznia 1981, co uznano za kolejną próbę upokorzenia byłego już prezydenta Jimmy’ego Cartera przez ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego.

Wydarzenia przełomu lat 70. i 80. XX wieku ochłodziły stosunki między Stanami Zjednoczonymi a Iranem, które do dziś pozostają napięte.

To były aż 444 dni napięcia podobnego do dzisiejszego, chociaż tysiące kilometrów od granicy z Polską.

4) Która z Was Panie dziś pamięta 2500 Serbów, którzy zginęli w bombardowaniach amerykańskich samolotów w 1999 roku w rozpadającej się Jugosławii?

Ciąg dalszy poniżej...