Coś z mojej teczki, okiem Andrzeja Mleczki.

Takie oto słowo na niedzielę.

Duchownymi - nawet kardynałami i papieżami - zostawało się przed wiekami ze względu na (uwaga!) interesy rodzinne, potrzeby polityczne lub po prostu dla pieniędzy i pozycji.

Nepotyzm w Kościele był jedną z konsekwencji takiego stanu rzeczy.

Dotyczyło to jeszcze papieży z czasów Soboru Trydenckiego.

Jeden z kardynałów, ojciec sporej gromadki dzieci, gdy został papieżem, wszystkich swoich męskich potomków mianował kardynałami.

Czy ktoś z Was pamięta , kiedy się to wydarzyło?

Prawie nikt, bo tego na katechezie Nas, ani Naszych dzieci i wnuków nie uczyli.

Ale już na seminariach, przyszłych kapłanów- na przykład-tak.

I tak naprawdę dopiero Trydent wprowadził seminaria duchowne, żeby przyszłym księżom dać to minimum intelektualnego przygotowania.

Tak - zalecił seminaria, i nakazał egzamin przed święceniami.

Niestety okres prosperity chrześcijaństwa był jednocześnie czasem degrengolady kleru.

Duchownych było zbyt wielu, a ich funkcjonowanie było zawsze zabezpieczane majątkiem ufundowanym przez jakiegoś patrona.

Żeby ustanowić probostwo czy biskupstwo, książę czy inny możnowładca danego obszaru, musiał przekazać na rzecz Kościoła na przykład kilka wiosek, z których dochody szły na utrzymanie duchownego.

Taki był warunek, aby mieć księdza na swoim terenie.

To było bardzo wygodne dla duchownych — żadnych problemów z ich utrzymaniem.

A dziś, księża nazywają to dobrą tradycją.

Ale czasami, włości owe były aż nadto dochodowe.

Jeżeli któryś z biskupów dobrze zarządzał podległym mu mieniem i je pomnażał, powstawały ogromne majątki.

Przychody z nich były łakomym kąskiem.

Biskupstwa przydzielał Rzym, więc zdarzały się przypadki korupcji na najwyższym szczeblu - kupowano intratne urzędy biskupie ze względu na przyszłe przychody.

Ponieważ i w czasie dzisiejszych studiów na seminariach duchownych alumni czytają, i tamte uwarunkowania zapisane w swoich księgach, to także i dziś , w XXI wieku pragną pomnażać swoje majątki dostępnymi dla nich (patrz skarb państwa) sposobami, by też kupować sobie intratne posady, tak w kraju, jak i w Watykanie.

Czytajcie, a dowiecie się, skąd się bierze dziś tak szeroko opisywana pazerność i dążność do splendoru , naszego nawet , rodzimego kleru.
O osiołku, czyli "koniu bożym", zaś zapomina się ze skrywanych rumieńcem.
Jeżeli już, to w takiej postaci (koniecznie!)

Tu też dowiecie się , że nie wszystkie święcenia są ...ważne****:

https://garnek.pl/maska33/36494765

Ja, jako młodzian, wtedy już w 3 klasie łódzkiej szkoły podstawowej, uczestniczyłem w nauce religii w pobliskim (4 przystanki tramwajowe) przyzakonnym kościele dominikanów.

Zakonnik, zamiast nauczać, przekonywać przytaczanymi przykładami , odpowiadać na pytania i rozwiewać nawet te dziecięce , jakże jeszcze naiwne wątpliwości, zgodnie z wolą łódzkiej archidiecezji nakazywał nam jedynie wkuwać na pamięć formułki i bezwzględnie odpytywał z ich znajomości.

Ponieważ w czasie jednej wymiany poglądów ( a ja je powoli w sobie gruntowałem - już wtedy), tenże dominikanin ukarał mnie publicznie w sposób, który dotknął również osoby moich Rodziców***.

Ponieważ Mama zauważyła zmianę w moim zachowaniu po przyjściu z lekcji religii, opowiedziałem Jej, co się w podziemiach tej świątyni wydarzyło.

Tego dnia jeszcze, po namyśle, zabroniła mi dalszego uczęszczania do tego zakonu na katechezę..

I tak zostało aż do czasu matury.

Ale to już inna, zupełnie niesamowita historia, którą może kiedyś się podzielę.

I jeszcze jedna uwaga: Moja Mama, była bardzo wierzącą osobą, i mimo inwalidztwa (wypadek w zakładzie pracy), w miarę regularnie uczestniczącą w życiu swojej parafii .

A jednak podjęła jedynie wtedy słuszną, według mnie i dzisiaj-decyzję.

Jednak niedługo po jej unieruchomieniu , i po przyznaniu jej głodowej renty, parafia w osobie kapłanów, zapomniała i o niej.
I to na razie tyle.

"Więc się nie mieszaj, sługo Boży,
gdy z Twoim Panem mówić chcę.
Nie potrzebuję pośredników
w moich rozmowach z Panem B."

A na zakończenie warto zapamiętać, (mimo , że lekcjach katechezy słyszymy coś zupełnie innego), że zgodnie z oficjalną "teologią Watykanu" , powinniśmy pozbyć się idei pośrednictwa, w odniesieniu do duchownych.

A bo według niej, ani papież, ani biskup, ani żaden ksiądz nie jest pośrednikiem między człowiekiem a Bogiem.
Jeden jest tylko Pośrednik, Jezus Chrystus .
Nie ma innego pośrednictwa rozumianego w sensie ścisłym.
A kler, gdziekolwiek bym się na ten temat nie odezwał , ma inne zdanie.

Czemu?

Każde inne, łącznie z pośrednictwem tysięcy przecież już świętych, jest jedynie uczestnictwem w pośrednictwie, ale do Chrystusa.

Czyli, ściśle biorąc, jest (uwaga!) wstawiennictwem.

I niech dalej każde z Was ten dogmat dalej rozumie....... po swojemu.

Wolna wola.

Legenda***:
Słowa , które wypowiedział wówczas ten zakonnik, w obecności moich koleżanek i kolegów ze szkoły i klasy, były obrzydliwe i wykluczające mnie(według jego intencji) ze społeczności szkolnej i religijnej.

Na szczęście, ten "pedagog", nie docenił mądrości moich koleżanek i kolegów ze szkoły.

Przypominam, że w swoich felietooonach poruszam także trudne tematy, ale opisuję za to tylko te zdarzenia i fakty, które można znaleźć w oficjalnej przestrzeni medialnej- które układają się w pewien trend, który nazywam po swojemu i w takiej właśnie formie dzielę się jego opisem z Wami.

Jednocześnie pragnę tu mocno podkreślić, że opisując zaistniałe fakty z historii kościoła rzymskiego, a zwłaszcza kleru, nigdy nie było (łatwo to sprawdzić) moją intencją naruszać prawo każdego z Nas, do wyznawanej wiary.

To zupełnie dwie, różne dziedziny.

https://youtu.be/esTEsO576i0?feature=shared

"Lecz gdy przed Tobą kiedyś stanę,
Sam chcę z życia się tłumaczyć,
Proboszcz by nie dał rozgrzeszenia,
A Ty zrozumiesz i przebaczysz.
Więc - póki żyję, myślę, czuję
Niech ręka Boska broni mnie
Przed pychą i nadgorliwością
Twych urzędników, Panie B."

Powyżej, jak to od lat w mojej garnkowej tradycji, moja fotografia rysunku mistrza Andrzeja Mleczki, wykonana z jednego, z zakupionych przeze mnie wydawnictw.

Legenda****:

Spór po latach o to, czy jedno poświęcenie jest nieważne, a inne ważne-w świetle tego, co w linku Wam przytoczyłem, zasługuje na Naszą wyjątkową uwagę.
Uważajcie więc, kto Wam daje ostatnie namaszczenie.
Zwłaszcza przed spopieleniem.
Legitymować.
Egzaminować.
Kontrolować.
I tak, aż do ostatniego tchu.
I 100 razy upewnijcie się, że jest ważne!

Copyright @ maska33