ROZŁAM W KAŻDYM CZŁOWIEKU
Czasami jest tak, jak gdyby mieszkali w tobie dwaj ludzie. Jeden, który wszystko robi dobrze, i tego pokazujesz na zewnątrz, i drugi, za którego się wstydzisz. Tak wspaniały człowiek jak św. Paweł pisze w jednym z listów: „Dobra, którego pragnę, nie czynię, a czynię zło, którego nie pragnę”.
Człowiek to dziwna istota. Jest w każdym człowieku jakaś głęboka rysa. Spotykam ludzi, którzy mimo najlepszych chęci świata ciągle popadają w swe stare cierpienie. Ludzi, którzy chcieliby żyć dobrze, a mimo to robią rzeczy, których sami nie pojmują. Dlaczego? Dlatego, że człowiek nie jest Bogiem czy aniołem, ani nadistotą, lecz małym pielgrzymem w długiej drodze, czasem mocno zmęczonym i nieźle zbolałym. Właśnie doświadczając własnej słabości, człowiek staje się wyrozumiały i współczujący dla swoich bliźnich. Kto jednak ciągle wpada w samouwielbienie, staje się twardy jak kamień. Jego życie uczuciowe usycha, nie pojawi się w nim już coś tak pięknego jak przebaczenie, pociecha, otucha.
Niech cię nie niepokoją twoje słabości i błędy, ale również ich nie upiększaj. Naucz się z nimi żyć. Nikt nie jest tak dobry jak w swoich najlepszych chwilach. I nikt nie jest tak zły jak w swoich najgorszych chwilach. Miłość rozkwita tam, gdzie ludzie są wobec siebie łagodni, łagodni w słowach i zachowaniu.
9 października