---
Udać się tam po zmroku pragnę
by nie widzieć i nie być widzialną
sama w sobie stanąć
oddać łzy tej ziemi, która wiele ich już pochłonęła
Brzozowa mogiła...
Dotknąć wzrokiem każde wypisane słowo
Przeprosić, że nie mogłam odprowadzić Cię za rękę w podróż ostatnią nieskończoną...

---

Nie było mnie tam
Chyba zaspałam, wbiegłeś za rano
Nie stałam nad Tobą,
gdy Ciebie chowano
Nie ucałowałam dłoni zimnie bladych
nie wygładziłam policzków zapadłych
Wiatr wiał wtedy, świeciło słońce?
Padał deszcz na twarze szlochające?
Nie wiem nic, tego mi nie dano
w jakim garniturze Ciebie składano?
Czy wyraz Twej twarzy uspokajający
dodawał otuchy sercom cierpiącym?
Nie było mnie na tej ziemi,
której nie wydeptałeś,
gdy sam gdzieś obok unosiłeś się nad ciałem

Myślami tylko śledziłam chwilę,
w której to wbiegałeś na szczyt nieboskłonu
i ciepło lekko ogarnia serce na myśl,
że nie umarłeś, że tuż obok jesteś
i dłoń wyciągnięta nie niknie w próżni
a woda skrywana nie ginie samotna
Bo, gdy wczoraj nad wieńcami stanęłam,
a przemilczę ogrom żywiołów wtedy we mnie,
odchodząc nie mówiłam "żegnaj"
To teraz chwila tylko, ona przepłynie
Powiedziałam myślami "do widzenia"
Być może jutro, za chwilę, nikt nie wie...
Spotkamy się, być może,
Bóg będzie łaskawy,
oprowadzisz dzieci swoje za ręce w niebie...