-18 Ostatni ciemny poranek.

Za wszelką cenę?
Nieprawda! Nie bywa w miejscach, które są mu bliskie za wszelką cenę, lecz stara się mocno, a to już duża różnica.
Ostatni ciemny poranek był dla niego wielkim znakiem zapytania. Czy dotrze, bo ciut mroziło, a autko wiekowe, i czy wróci nim z powrotem. Ktoś jednak jego i nie tylko jego (bo za tym by był w świecie, gdzie muzyki nie słucha się z głośników, „modlił” się jeszcze ktoś) wysłuchał. Wiekowe autko po pewnych „modłach i zabiegach” zagadało… ;) Jedzie, naprawdę jedzie!
Fajny klimat. Nie będę kłamał, że lubi ten urok ostrej zimowej zimy. Miasto tyle nie powie o nim, ale za miastem już i owszem, to całkiem inna bajka. Wjechał w drogę prowadzącą do jego zimowej „rezydencji”. Myśli się biją ze zdrowym rozumem, jechać dalej, czy zostawić samochód tuż koło jazu, gdzie stoi zakładowy budynek monitorujący przepływ wody pod wałem pp. Wygrał rozum, stawiając tu mógł liczyć, na jakieś służbowe autko, gdyby samochód zamarzł i nie zakaszlał już więcej miłym głosem. Wysiadł, przeciągnął się i zaczął słuchać. Czego? Zimy ;). Bywa, że zima zaśpiewa zdradzając, czy coś obok akurat na przechadzce nie jest, zdradza, czy jest to większe zwierzę, czy też jakiś mikrus skacze po zmarzniętym śniegu. Tej muzyki wysłuchiwał ów ktoś, kto za chwilę sam będzie ją tworzył, idąc kilkaset metrów po śniegu. Będzie szedł i każdym krokiem tworzył nową nutę, a jego oddech będzie wtórował w takt zimowego poranka. Nieświadomy tego, że właśnie takiej muzyki będzie później szukał, czekając w swej zimowej rezydencji na występ dzikiej przyrody. Dźwięki spod ciężkiego obuwia i łamanie tułowiem gałązki, gdy przedziera się w ciemności do zimowego teatru, to też muzyka, której nie bierze pod uwagę. Tylko czasami stara się by były delikatne, niesłyszalne, aby nie spłoszyć głównych aktorów, na których liczy, że przybędą licznie na dziką scenę. Nie powiem, aby specjalnie przybył tu słuchać głosów aktorów. Jak zdradził mi, to ów ktoś chce patrzeć i cieszyć się tym co zaobserwuje. Ale zanim patrzy, to nasłuchuje… Jego drugą pasją, która stała się równie ważna jak podglądanie przyrody jest fotografia, więc sami rozumiecie, że przy okazji będzie chciał te przedstawienia uwiecznić dla siebie i innych.
Ale jak już wiecie, nie da się rozdzielić w świecie przyrody obrazu od dźwięku. Ów ktoś powiada, że gdy patrzy na swoje zdjęcia słucha muzyki. Myślę sobie, to jak większość z nas, puszcza sobie gdzieś w tle muzę i ogląda. Ale nie, nie o to chodzi. Ów ktoś słyszy głosy przyrody wydobywające się ze zdjęć, a raczej z pamięci, która zachowała chwile, kiedy był i fotografował. Czekając już w loży głównej tego nietypowego teatru jednego widza, usłyszał z góry dość twarde tony, skojarzył je z kolorem. To był kolor czarny, dobrze mu znany ton. Pomyślał, że aktorzy są już tuż tuż, lecz się mylił. Te tony widocznie poleciały na inną scenę, a u niego dalej głucha pustka. Czy był skrzywiony lub niezadowolony? Nic z tych rzeczy. W każdej muzyce są pauzy, tu też, więc marzł i wypatrywał aktorów, na których liczył, że przybędą w dużej grupie. Nagle usłyszał dziwne „br br br”. O, to na pewno nie głos natury, ale znał i ten dźwięk. Wyciągnął go z plecaka, przeczytał nuty i uśmiechnął się :) Pomyślał i wystukał cos na odpowiedź. Nagle usłyszał znad rzeki głównego aktora. Pewnie oznajmił komuś, że ta okolica należy do niego i on jest tu głównym biorcą wszelkiego dobra naturalnego. To była piękna nadzieja.
cd. następna srona
https://www.youtube.com/watch?v=2fngvQS_PmQ