w lesie

łza swą ścieżkę z oka toczy


łza swą ścieżkę z oka toczy
w czarnym pyle drąży przełęcz
za nią druga... nie rozproszy
żalu, co gdzieś w sercu piecze

gdzie ściśnięta ziemia wiekiem
płaszczem swoim śmierć ich skryła
kulą ognia z głębi piekieł
w garstkę prochu zamieniła

łza swą ścieżkę w sercu toczy
tu na ziemi z liściem spada
nie przeniknie w ciemność nocy
już nadziei nie ma w gwiazdach

nawet wiatr swe szepty stłoczył
i współczucia milczy chwilą
łza zamknęła modre oczy
czarnej róży węgla milą

Maja- Marc