Częstochowa 2008.

Myśli mam już zmęczone.
Wyparowało natchnienie.
Długo trzęsła mi się nad kartką
ręka z długopisem
gotowym do pisania.
A myśli uciekły.
To znów powróciły
tak stadne, że nie mogłam
oddzielić jednych od drugich.
Częstochowska bliskość.
Uśmiech.
Wielka wiara.
Wspaniałym widokiem
dla mnie duchowni.
Siostry zakonne, księża,
klerycy...
Widzę czyste dusze
oddane Bogu
i czuję się bezpieczna.
Chociaż wosk sparzył dłoń,
to już otaczam świecę
chustką, żeby się zakrwawiła
czerwienią wosku ciepłego
zastygającego.
Jak uczucia.
Ja widzę tylko światło
padające z otwartych
drzwi.
Tam idę.
Nie jak ćma,
lecz jak zagubiona owca.
Jedna z zagubionych
owiec.
Jednak doskonale znam
drogę.
Znam drogę, tylko, że
nie wiem dokąd
prowadzi.
Znam ją, ale
nie wiem,
dokąd mam
iść.

(12. 10. 2008 r.)